زبان عبری به انگلیسی

کلمه‌ی «زبان عبری» در زبان انگلیسی به Hebrew language ترجمه می‌شود.

«زبان عبری» یکی از کهن‌ترین زبان‌های جهان است که ریشه در شاخه‌ی شمال‌غربی خانواده‌ی زبان‌های سامی دارد. این زبان، برای قرن‌ها زبان مقدس و آیینی بوده و عمدتاً در متون دینی، به‌ویژه در نگارش کتاب‌های مقدس عبری، استفاده می‌شده است. زبان عبری با قدمتی بیش از سه هزار سال، نقش مهمی در شکل‌گیری ادبیات، تاریخ و فرهنگ مردمان سامی‌تبار ایفا کرده و هم‌اکنون نیز یکی از زبان‌های رسمی کشور اسرائیل به‌شمار می‌رود.

عبری در دوران باستان، به‌ویژه در هزاره‌ی اول پیش از میلاد، زبان گفت‌وگو، نوشتار و مدیریت در پادشاهی‌های یهودا و اسرائیل بود. پس از فروپاشی آن دولت‌ها و در پی پراکندگی قومی، عبری به‌تدریج جایگاه خود را به‌عنوان زبان گفتاری از دست داد و جای خود را به زبان‌هایی مانند آرامی، یونانی، عربی و ییدیش داد. با این‌ حال، عبری در مقام زبان آیینی و دینی باقی ماند و در مراسم مذهبی، دعاها، متون دینی و مطالعات دینی به کار می‌رفت.

یکی از شگفت‌انگیزترین جنبه‌های زبان عبری، روند احیا و باززنده‌سازی آن در دوران معاصر است. در سده‌ی نوزدهم و بیستم، همزمان با گسترش جنبش‌های فرهنگی و ملی‌گرایانه در میان یهودیان، تلاش‌هایی گسترده برای احیای عبری به‌عنوان زبان مادری و گفتاری انجام گرفت. نقش «اِلیعزر بن یهودا» در این روند بی‌بدیل است؛ کسی که عبری را از دل متون دینی بیرون کشید و آن را برای زندگی روزمره مدرن، آموزش، علم و سیاست بازآفرینی کرد. امروز، میلیون‌ها نفر به زبان عبری سخن می‌گویند و آن را می‌نویسند.

خط عبری از راست به چپ نوشته می‌شود و دارای ۲۲ حرف است. این خط، که ریشه در الفبای فینیقی دارد، در طول تاریخ دچار تغییراتی شده، اما ساختار کلی آن همچنان حفظ شده است. در عبری نوین، علاوه بر واژگان اصیل عبری، وام‌واژه‌های فراوانی از زبان‌های اروپایی، عربی و لاتین دیده می‌شود که آن را به زبانی پویا، قابل انطباق و چندلایه تبدیل کرده است.

«زبان عبری» تنها یک وسیله‌ی ارتباطی نیست، بلکه حامل هویت، حافظه‌ی تاریخی و پیوندی فرهنگی است. این زبان، که زمانی به‌عنوان زبان مرده شناخته می‌شد، امروزه نشانی از قدرت احیای فرهنگی و ظرفیت زبانی برای بازسازی خویشتن است. عبری، در هم‌نشینی سنت و نوگرایی، الگویی نادر از تداوم تاریخی و زایش دوباره‌ی زبانی را به نمایش می‌گذارد.