مورچه‌خوار به انگلیسی

کلمه‌ی «مورچه‌خوار» در زبان انگلیسی به Anteater ترجمه می‌شود.

مورچه‌خوار نام گروهی از پستانداران است که عمدتاً از مورچه‌ها و موریانه‌ها تغذیه می‌کنند و به دلیل سبک زندگی خاص و ویژگی‌های منحصربه‌فردشان در زیست‌شناسی و حیات‌وحش مورد توجه قرار گرفته‌اند. این جانوران در مناطق گرمسیری و نیمه‌گرمسیری قاره‌ی آمریکا زندگی می‌کنند و به‌طور ویژه در جنگل‌های بارانی آمریکای مرکزی و جنوبی یافت می‌شوند. تنوع در اندازه و شکل بدن این جانوران باعث شده گونه‌های مختلفی از آن‌ها با ویژگی‌های متمایز در طبیعت شناسایی شوند.

مهم‌ترین ویژگی مورچه‌خوار، پوزه‌ی دراز و زبان باریک و چسبناک آن است که به او اجازه می‌دهد به راحتی در لانه‌های مورچه‌ها یا موریانه‌ها نفوذ کرده و حشرات را به دام بیندازد. زبان مورچه‌خوار گاه تا ۶۰ سانتی‌متر طول دارد و به سرعتی باورنکردنی، گاه تا ۱۵۰ بار در دقیقه، از دهان خارج و وارد لانه‌ی شکار می‌شود. این سازگاری طبیعی باعث شده تا مورچه‌خوار بدون نیاز به دندان، بتواند نیاز غذایی خود را تأمین کند.

بدن مورچه‌خوار با پوشش ضخیم موها و پنجه‌های قوی تجهیز شده است. پنجه‌های بلند و قلاب‌مانند او برای شکافتن آشیانه‌ی حشرات و همچنین برای دفاع در برابر شکارچیان استفاده می‌شود. این پنجه‌ها در عین کارآمدی، حرکت بر روی زمین را دشوار می‌سازند و به همین دلیل، مورچه‌خواران اغلب روی مچ دست خود راه می‌روند تا از آسیب رسیدن به ناخن‌های بلندشان جلوگیری کنند. این شیوه‌ی راه‌رفتن آن‌ها بسیار منحصربه‌فرد و جالب‌توجه است.

مورچه‌خواران معمولاً جانورانی تنها هستند و بیشتر وقت خود را در جست‌وجوی غذا سپری می‌کنند. آن‌ها حس بویایی بسیار قوی‌ای دارند که جای خالی ضعف بینایی را در آن‌ها پر کرده است. خوابیدن آن‌ها به شکل مارپیچ و در میان علفزارها یا لابه‌لای درختان نیز از عادات رفتاری محافظه‌کارانه‌ی آن‌هاست. برخی گونه‌ها، مانند مورچه‌خوار درختی (Tamandua)، توانایی زندگی و حرکت در میان شاخه‌ها را دارند و درخت‌نوردی می‌کنند.

از نظر زیست‌محیطی، مورچه‌خوار نقش مهمی در کنترل جمعیت حشرات دارد و به تعادل اکوسیستم کمک می‌کند. با این حال، برخی از گونه‌های آن‌ها به دلیل تخریب زیستگاه، شکار بی‌رویه یا برخورد با وسایل نقلیه، در معرض خطر قرار دارند. حفاظت از زیستگاه‌های طبیعی و افزایش آگاهی عمومی نسبت به نقش این جانور در طبیعت، از مهم‌ترین اقداماتی است که برای حفظ بقای آن‌ها باید صورت گیرد.