تله‌کابین به انگلیسی

کلمه‌ی «تله‌کابین» در زبان انگلیسی به cable car یا gondola lift ترجمه می‌شود، بسته به نوع کاربری آن. اگر منظور سامانه‌ای برای حمل افراد در مسیرهای کوهستانی یا گردشگری باشد، gondola lift مناسب‌تر است.

تله‌کابین وسیله‌ای برای جابه‌جایی افراد یا بار از طریق کابین‌هایی است که به کابل‌های کشیده‌شده میان دو نقطه متصل‌اند. این وسیله بیشتر در مناطق کوهستانی و گردشگری برای حمل‌ونقل عمودی یا عبور از مسیرهای دشوار استفاده می‌شود. تله‌کابین‌ها می‌توانند در ارتفاع زیادی از سطح زمین حرکت کنند و منظره‌ای پانورامیک از محیط اطراف در اختیار سرنشینان بگذارند. در بسیاری از شهرهای کوهستانی یا پیست‌های اسکی، این وسیله یکی از اصلی‌ترین ابزار حمل‌ونقل عمومی است.

تله‌کابین‌ها معمولاً از دو کابل اصلی تشکیل شده‌اند: یکی برای نگه‌داشتن کابین‌ها (کابل حامل) و دیگری برای حرکت دادن آن‌ها (کابل کشنده). کابین‌ها بسته به ظرفیت، می‌توانند بین ۴ تا ۲۰ نفر را حمل کنند و برخی از آن‌ها با امکاناتی مانند تهویه، گرمایش یا حتی کف شیشه‌ای برای تماشای چشم‌انداز مجهز هستند. حرکت نرم، بی‌صدا و منظره‌ی زیبا، تجربه‌ی سواری با تله‌کابین را به یکی از محبوب‌ترین فعالیت‌های تفریحی در مکان‌های توریستی بدل کرده است.

تله‌کابین‌ها فقط جنبه‌ی تفریحی ندارند. در برخی کشورها، به‌ویژه در مناطق کوهستانی یا پرتراکم شهری که امکان ساخت جاده‌های معمولی وجود ندارد، تله‌کابین به‌عنوان بخشی از سیستم حمل‌ونقل عمومی به کار می‌رود. برای مثال، شهرهایی در آمریکای جنوبی مانند مدلین (کلمبیا) از تله‌کابین برای جابه‌جایی روزانه‌ی مردم در مناطق مرتفع بهره می‌برند. این روش حمل‌ونقل به دلیل کاهش مصرف سوخت، کاهش آلودگی هوا و صرفه‌جویی در زمان، راهکاری هوشمندانه محسوب می‌شود.

در ایران نیز تله‌کابین‌ها کاربرد گسترده‌ای در صنعت گردشگری دارند. معروف‌ترین آن‌ها تله‌کابین توچال در تهران، نمک‌آبرود در مازندران و حیران در استان گیلان هستند. این خطوط نه‌تنها امکان دسترسی به ارتفاعات و مناطق خوش‌آب‌وهوا را فراهم می‌کنند، بلکه خود به‌عنوان جاذبه‌ی گردشگری محسوب می‌شوند و بسیاری از مسافران فقط برای تجربه‌ی سوار شدن بر تله‌کابین به این مناطق سفر می‌کنند.