تشت به انگلیسی

کلمه‌ی «تشت» در زبان انگلیسی به basin یا در برخی موارد washbasin ترجمه می‌شود.

تشت ظرفی نسبتاً پهن و گود است که معمولاً برای شستن، خیساندن یا جمع‌آوری مایعات از آن استفاده می‌شود و در خانه‌ها، حمام‌ها، رخت‌شویی‌ها یا حتی در مراسم سنتی کاربرد دارد.

تشت‌ها از گذشته‌های دور بخشی از زندگی روزمره‌ی انسان‌ها بوده‌اند. در زمان‌هایی که لوله‌کشی و دسترسی به آب به شکل امروزی وجود نداشت، تشت وسیله‌ای ضروری برای شست‌وشو و نظافت بود. تشت‌های قدیمی عمدتاً از فلزاتی مانند روی یا مس ساخته می‌شدند و در خانه‌های قدیمی ایران نقش پررنگی داشتند. در این ظروف لباس می‌شستند، کودکان را حمام می‌کردند یا آب ذخیره می‌کردند. بعدها با پیشرفت تکنولوژی، تشت‌های پلاستیکی با رنگ‌های متنوع جای آن‌ها را گرفتند.

امروزه نیز با وجود ماشین‌های لباس‌شویی و وسایل مدرن، تشت همچنان کاربردهای زیادی دارد. بسیاری از افراد برای خیساندن برنج، سبزیجات یا لباس‌ها از آن استفاده می‌کنند. در بعضی خانه‌ها، تشت به‌عنوان ظرفی برای شست‌وشوی دستی یا حمل آب در فضای باز به‌کار می‌رود. حتی در برخی روستاها یا مناطق کم‌برخوردار، تشت هنوز نقش اصلی در امور بهداشتی و روزمره را ایفا می‌کند.

علاوه بر کاربردهای خانگی، تشت در فرهنگ و زبان فارسی نیز جایگاه نمادینی دارد. عباراتی مانند «تشت رسوایی‌اش از بام افتاد» اشاره به افشای حقیقت یا بی‌آبرو شدن فردی دارد که نمادین بودن این ظرف را در ذهن جمعی ایرانی‌ها نشان می‌دهد. این ضرب‌المثل از تصویری ساده و روزمره، مفهومی عمیق و اجتماعی می‌سازد که نشان‌دهنده‌ی جایگاه زبان تصویری در فرهنگ ماست.

تشت با اینکه شاید یک وسیله‌ی ساده و کم‌اهمیت به نظر برسد، اما ریشه در زندگی، فرهنگ و خاطرات جمعی مردم دارد. هنوز هم در بسیاری از خانه‌ها، تشت بخشی از روال زندگی است؛ ابزاری که با سادگی‌اش، کارهای متعددی را آسان‌تر می‌کند و هم‌زمان ردپای تاریخ، سنت و خاطره را در خود دارد.

شکل درست و معیار این واژه «تشت» است. «تشت» ظرفی فلزی، پهن و نسبتاً کم‌عمق است که برای شست‌وشو، آب‌گیری، یا کارهای خانگی به‌کار می‌رود. نوشتن آن به صورت «طشت» نادرست است. این واژه ریشه‌ی فارسی دارد، و در واژه‌های فارسی، استفاده از حرف «ط» که مختص کلمات عربی است، نادرست به شمار می‌رود.