Parenteral

کلمه‌ی «parenteral» در زبان فارسی به «تزریقی»، «پرنترال» یا «وریدی» ترجمه می‌شود و در علوم پزشکی و داروسازی کاربرد دارد.

در معنای اصلی، parenteral به روش‌هایی از تجویز دارو یا مواد مغذی گفته می‌شود که از مسیر دستگاه گوارش عبور نمی‌کنند و به صورت مستقیم وارد خون یا بافت‌های بدن می‌شوند. این روش‌ها شامل تزریق داخل وریدی (intravenous)، داخل عضلانی (intramuscular)، زیرجلدی (subcutaneous) و دیگر انواع تزریقی است. استفاده از روش parenteral معمولاً زمانی توصیه می‌شود که دارو یا ماده‌ی غذایی توسط دهان قابل جذب نباشد یا نیاز به اثر سریع و دقیق در بدن باشد.

از دیدگاه داروسازی، تجویز parenteral مزایای مشخصی دارد. این روش باعث جذب سریع‌تر دارو، کنترل دقیق دوز و اثرگذاری سریع‌تر می‌شود. برای مثال، در شرایط اورژانسی مانند شوک، حمله قلبی یا بیهوشی، داروها معمولاً به صورت parenteral تجویز می‌شوند تا اثر فوری داشته باشند. همچنین، برخی داروها مانند انسولین، ویتامین B12 تزریقی یا برخی آنتی‌بیوتیک‌ها، به دلیل تخریب در دستگاه گوارش، تنها از این طریق قابل مصرف هستند.

در پزشکی بالینی، استفاده از روش parenteral نیازمند تخصص و رعایت اصول استریل و ایمنی است. تزریق نامناسب یا رعایت نکردن تکنیک‌های صحیح می‌تواند عفونت، آسیب بافتی یا عوارض جدی ایجاد کند. به همین دلیل، این روش معمولاً توسط پزشک یا پرستار آموزش‌دیده انجام می‌شود.

از نظر علمی، parenteral شامل طیف گسترده‌ای از روش‌ها و فناوری‌هاست، از سرنگ‌های ساده و آنژیوکت‌ها گرفته تا سیستم‌های پیچیده‌ی انفوزیون و دارورسانی تحت فشار. این حوزه همچنین در توسعه داروهای جدید، سیستم‌های دارورسانی هدفمند و درمان‌های نوین نقش کلیدی دارد.

parenteral مفهومی است که به تجویز دارو یا مواد مغذی به شکلی غیرخوراکی اشاره دارد و اهمیت آن در سرعت اثرگذاری، دقت دوز و درمان بیماری‌های خاص بسیار بالاست. این واژه یادآور پیشرفت‌های علمی در داروسازی و پزشکی و نقش حیاتی آن در مراقبت‌های بالینی است.