باقلا به انگلیسی

کلمه‌ی «باقلا» در زبان انگلیسی به fava bean یا broad bean ترجمه می‌شود.

باقلا یکی از حبوبات پرخاصیت و قدیمی‌ست که در بسیاری از فرهنگ‌های غذایی، به‌ویژه در خاورمیانه، مدیترانه و ایران، جایگاه ویژه‌ای دارد. این دانه‌ی سبز و پهن معمولاً در اوایل بهار برداشت می‌شود و به‌صورت تازه، خشک، یا منجمد قابل مصرف است. پوست ضخیم‌تری نسبت به لوبیا دارد و طعم آن نسبتاً شیرین، خامه‌ای و دلپذیر است. در زبان فارسی، معمولاً «باقلا» به دانه‌ی تازه اشاره دارد، درحالی‌که در برخی مناطق آن را با نام‌هایی مانند «لوبیا سبز» یا «باقالی» هم می‌شناسند.

از لحاظ تغذیه‌ای، باقلا سرشار از پروتئین گیاهی، فیبر، ویتامین C، ویتامین K، فولیک اسید، آهن و منیزیم است. همین ویژگی‌ها آن را به گزینه‌ای مناسب برای گیاه‌خواران و افراد دارای رژیم غذایی سالم تبدیل کرده است. باقلا به بهبود عملکرد دستگاه گوارش، تقویت سیستم ایمنی، کاهش کلسترول خون و حتی حفظ سلامت استخوان‌ها کمک می‌کند. یکی از ویژگی‌های جالب آن، وجود ترکیباتی است که در بدن برخی افراد می‌تواند موجب کم‌خونی ناشی از فاویسم شود؛ بنابراین در افراد مبتلا به این بیماری ژنتیکی، مصرف آن باید با احتیاط باشد.

در ایران، باقلا هم به‌صورت خوراکی ساده و خیابانی (مثل باقالی داغ با گلپر و سرکه) و هم در غذاهای رسمی مانند «باقالی پلو با گوشت» استفاده می‌شود. این غذاها نه تنها خوشمزه، بلکه سرشار از مواد مغذی هستند. در گیلان و شمال ایران، پختن باقلا همراه با پوست، نمک، شوید خشک و سیر تازه یکی از آیین‌های خوشمزه‌ی روزهای سرد زمستان و بهار است. در دیگر کشورها نیز از باقلا در خوراک‌هایی مثل "فلافل مصری"، سوپ‌ها، خورش‌ها و حتی سالادها بهره می‌برند.

جالب است بدانید که باقلا نه فقط یک ماده‌ی غذایی، بلکه بخشی از حافظه‌ی جمعی و فرهنگ خوراک ایرانی است. عطر باقلا داغ در پیاده‌روهای زمستانی، صدای پوست کندن دانه‌های سبز روشن آن در کنار خانواده، یا رنگ زرد و سبز پلوهای مجلسی، همه و همه با خاطره و حس همراه است. به همین دلیل، باقلا بیش از آن‌که فقط یک ماده‌ی غذایی باشد، بخشی از زندگی ماست؛ گرم، ساده و پر از معنا.