Custodial Sentence

عبارت «custodial sentence» در زبان فارسی به «حبس تعزیری» یا «مجازات حبس» ترجمه می‌شود و به نوعی از مجازات گفته می‌شود که در آن فرد محکوم به گذراندن مدت مشخصی در یک مرکز بازداشت، زندان یا موسسهٔ مشابه می‌شود.

«Custodial sentence» اصطلاحی است که بیشتر در متون حقوقی و قضایی به کار می‌رود و به شکلی دقیق به آن دسته از احکام کیفری اشاره دارد که آزادی فرد را سلب کرده و او را ملزم به حضور اجباری در یک محیط کنترل‌شده می‌کند. این نوع مجازات معمولاً پس از رسیدگی قضایی و صدور حکم رسمی از سوی دادگاه اعمال می‌شود و بسته به شدت جرم، سوابق فرد، و قوانین کشور، می‌تواند کوتاه‌مدت یا بلندمدت باشد.

در بسیاری از نظام‌های حقوقی، مجازات حبس به عنوان آخرین راهکار (last resort) در نظر گرفته می‌شود و زمانی صادر می‌گردد که سایر مجازات‌های جایگزین مانند جریمهٔ نقدی، خدمات عمومی یا آزادی مشروط، برای بازدارندگی یا اصلاح فرد کافی نباشند. این رویکرد به ویژه برای جرائم جدی مانند جرائم خشونت‌آمیز، قاچاق مواد مخدر، یا کلاهبرداری‌های بزرگ مورد استفاده قرار می‌گیرد.

«Custodial sentence» علاوه بر جنبهٔ مجازاتی، اهداف دیگری نیز دارد. یکی از این اهداف، حفاظت از جامعه از طریق دور کردن مجرم از محیط آزاد است. هدف دیگر، فراهم کردن فرصتی برای بازپروری و اصلاح فرد در طول مدت حبس است، هرچند که میزان موفقیت این هدف در کشورها و سیستم‌های مختلف متفاوت است. همچنین، این نوع مجازات جنبهٔ بازدارنده برای دیگران نیز دارد تا از ارتکاب جرائم مشابه خودداری کنند.

تفاوت مهمی میان «custodial sentence» و «non-custodial sentence» وجود دارد. در حالی که «custodial sentence» به معنای حبس واقعی و نگهداری فیزیکی فرد در یک مکان بسته است، «non-custodial sentence» شامل مجازات‌هایی می‌شود که نیازی به زندانی شدن فرد ندارند، مانند تعلیق مجازات، کار اجباری یا تحت نظر بودن. این تمایز برای فهم بهتر متون حقوقی و اجرای صحیح عدالت بسیار اهمیت دارد.

عبارت «custodial sentence» مفهومی دقیق در حقوق کیفری است که نه‌تنها ماهیت مجازات، بلکه اهداف و پیامدهای اجتماعی و فردی آن را در بر می‌گیرد. این اصطلاح نشان‌دهندهٔ برخورد جدی سیستم قضایی با جرائم خاص است و در عین حال بازتاب‌دهندهٔ تعادلی میان تنبیه، اصلاح و حفظ امنیت عمومی محسوب می‌شود.