پشم به انگلیسی

کلمه‌ی «پشم» در زبان انگلیسی به wool ترجمه می‌شود.

پشم، الیافی نرم و طبیعی است که از بدن حیواناتی مانند گوسفند، بز کشمیر، آنگورا و حتی برخی گونه‌های شتر به دست می‌آید. این ماده به دلیل ویژگی‌های فیزیکی منحصربه‌فردش، یکی از مهم‌ترین مواد خام در صنعت نساجی به شمار می‌رود. انسان‌ها از هزاران سال پیش پشم را برای بافت لباس، فرش، پتو و سایر منسوجات استفاده کرده‌اند و همچنان نیز به دلیل دوام، گرما و زیبایی، ارزش بالایی دارد.

یکی از مهم‌ترین ویژگی‌های پشم، خاصیت عایق حرارتی آن است. ساختار الیاف پشم به گونه‌ای است که می‌تواند هوا را در میان رشته‌ها به دام بیندازد و به این ترتیب، گرمای بدن را حفظ کرده و از نفوذ سرمای بیرون جلوگیری کند. علاوه بر این، پشم قادر است تا حدودی رطوبت را جذب کند، بدون اینکه احساس خیسی ایجاد کند، که این ویژگی آن را برای استفاده در لباس‌های زمستانی و کوهنوردی بسیار مناسب می‌سازد.

پشم در انواع مختلفی وجود دارد و کیفیت آن بسته به نژاد حیوان و شرایط پرورش متفاوت است. برای مثال، پشم مرینو بسیار نرم و لطیف بوده و بیشتر برای تولید لباس‌های ظریف استفاده می‌شود، در حالی که پشم گوسفندان معمولی ضخیم‌تر و برای قالی‌بافی یا تولید پارچه‌های ضخیم مناسب است. فرآیند آماده‌سازی پشم شامل چیدن، شست‌وشو، شانه‌زنی و ریسندگی است که هر مرحله تأثیر مستقیمی بر کیفیت محصول نهایی دارد.

از منظر فرهنگی و اقتصادی، پشم در بسیاری از کشورها اهمیت ویژه‌ای دارد. در ایران، پشم یکی از مواد اصلی تولید صنایع دستی مانند قالی، گلیم و جاجیم است. همچنین، در مناطق عشایری، دامداری و تولید پشم نه تنها منبع درآمد بلکه بخشی از هویت و فرهنگ سنتی محسوب می‌شود.

در کنار تمام مزایا، پشم نیاز به مراقبت خاصی دارد؛ شست‌وشوی نامناسب می‌تواند باعث جمع‌شدگی و تغییر شکل آن شود. به همین دلیل، اغلب توصیه می‌شود پشم با دست و در دمای پایین شسته شود یا به خشکشویی سپرده شود. این توجه به نگهداری، عمر محصولات پشمی را افزایش می‌دهد و کیفیت آن‌ها را برای سال‌ها حفظ می‌کند.