باد فتق به انگلیسی

کلمه‌ی «باد فتق» در زبان انگلیسی به hernia ترجمه می‌شود.

باد فتق یا فتق، به بیرون‌زدگی غیرطبیعی یک عضو یا بافت بدن از محل اصلی خود، معمولاً از طریق یک نقطه‌ی ضعیف در عضلات یا دیواره‌ی شکمی گفته می‌شود. این وضعیت زمانی رخ می‌دهد که بخشی از روده یا بافت‌های چربی از طریق شکافی در عضلات شکم بیرون می‌زنند و معمولاً به شکل یک برآمدگی قابل مشاهده و لمس در زیر پوست ظاهر می‌شود. فتق‌ها می‌توانند دردناک باشند، به‌ویژه هنگام بلند کردن اجسام سنگین، سرفه یا ایستادن به مدت طولانی.

انواع مختلفی از فتق وجود دارد که شایع‌ترین آن‌ها عبارت‌اند از: فتق کشاله ران (inguinal hernia)، فتق نافی (umbilical hernia)، فتق شکمی (ventral hernia)، و فتق برشی (incisional hernia) که در محل بخیه‌ی جراحی‌های قبلی به‌وجود می‌آید. فتق کشاله ران شایع‌ترین نوع آن است و معمولاً در مردان رخ می‌دهد، چرا که کانال کشاله‌ای در مردان به‌طور طبیعی ضعیف‌تر است. در مواردی نادرتر، فتق ممکن است به سمت کیسه‌ی بیضه نیز کشیده شود.

علت‌های اصلی فتق معمولاً به ضعف عضلانی همراه با فشار واردشده به شکم برمی‌گردد. این فشار می‌تواند ناشی از بلند کردن اجسام سنگین، زور زدن هنگام دفع، سرفه یا عطسه‌های مکرر، چاقی، بارداری یا حتی افزایش سن باشد. در برخی موارد، فتق مادرزادی است و از زمان تولد همراه فرد بوده، اما با گذر زمان آشکار می‌شود. افرادی که سبک زندگی کم‌تحرکی دارند یا از مشکلات مزمن تنفسی یا یبوست رنج می‌برند، بیشتر در معرض ابتلا به فتق هستند.

درمان فتق بسته به نوع، اندازه، شدت علائم و وضعیت سلامت فرد متفاوت است. در موارد خفیف، پزشک ممکن است صرفاً بیمار را تحت نظر قرار دهد؛ اما در اکثر موارد، عمل جراحی بهترین گزینه برای ترمیم فتق محسوب می‌شود. این جراحی ممکن است به روش باز (با برش) یا لاپاروسکوپی (کم‌تهاجمی) انجام شود. در اغلب موارد، از توری‌های مصنوعی برای تقویت دیواره‌ی عضلانی استفاده می‌شود تا از عود مجدد جلوگیری شود.

اگر فتق درمان نشود، ممکن است منجر به عوارض جدی مانند گیر افتادگی (incarceration) یا خفگی فتق (strangulation) شود. در این شرایط، جریان خون به بافت بیرون‌زده قطع شده و خطر نکروز (مرگ بافتی)، عفونت و حتی مرگ وجود دارد. به همین دلیل، شناسایی زودهنگام و مراجعه‌ی سریع به پزشک از اهمیت بالایی برخوردار است. همچنین، اصلاح سبک زندگی و تقویت عضلات مرکزی بدن، یکی از راهکارهای پیشگیرانه‌ی مؤثر در برابر بروز فتق محسوب می‌شود.