تره به انگلیسی

کلمه‌ی «تره» در زبان انگلیسی به leek ترجمه می‌شود.

تره یکی از سبزی‌های معطر و پرکاربرد در آشپزی سنتی و مدرن است که به خانواده‌ی پیاز، سیر و پیازچه تعلق دارد. این گیاه دارای برگ‌هایی کشیده و سبزرنگ است که از ساقه‌ای سفید و استوانه‌ای‌شکل بیرون می‌آیند. برخلاف پیاز، تره پیازچه‌ی زیرزمینی بزرگ و مشخصی ندارد و بیشتر از قسمت‌های برگ و ساقه‌ی سفید آن استفاده می‌شود. تره طعمی ملایم‌تر از سیر و پیاز دارد و به همین دلیل در غذاهایی که نیاز به عطر خوش و طعم لطیف دارند، بسیار مورد توجه قرار می‌گیرد.

در آشپزی ایرانی، تره یکی از اجزای اصلی سبزی خوردن است و معمولاً به‌صورت تازه در کنار غذاهای سنتی مانند آبگوشت، کباب یا کوکو سبزی سرو می‌شود. همچنین، تره در تهیه‌ی سبزی قورمه و سبزی‌پلو نقشی اساسی دارد. این سبزی به‌ویژه در مناطقی از ایران با آب‌وهوای معتدل و خاک مرطوب، به‌خوبی رشد می‌کند و به‌راحتی در باغچه‌های خانگی کاشته می‌شود. تره در غذاهای کردی، ترکی و گیلکی نیز جایگاه مهمی دارد و در تهیه‌ی کوفته‌ها، بورک‌ها و آش‌های محلی استفاده می‌شود.

تره دارای خواص تغذیه‌ای فراوانی‌ست. این سبزی سرشار از ویتامین C، ویتامین K، فولات، فیبر و ترکیبات آنتی‌اکسیدانی است که به حفظ سلامت قلب، کاهش فشار خون، بهبود عملکرد دستگاه گوارش و تقویت سیستم ایمنی کمک می‌کنند. ترکیبات سولفوری موجود در تره، مشابه آنچه در سیر و پیاز وجود دارد، خاصیت ضدسرطانی و ضدالتهابی دارند. همچنین، تره به‌دلیل کالری پایین و فیبر بالا، یکی از گزینه‌های مناسب برای رژیم‌های غذایی کاهش وزن به‌شمار می‌رود.

در طب سنتی ایران، تره برای درمان برخی اختلالات گوارشی و کمک به هضم غذا توصیه می‌شده است. همچنین، خواص ضدعفونی‌کننده، ضدنفخ و مسکن خفیف آن مورد توجه اطبای قدیمی قرار داشته است. برخی باورها در فرهنگ عامه، تره را سبزی‌ای «گرم» می‌دانند که مصرف آن با برخی مواد غذایی «سرد» توصیه می‌شود تا تعادل طبع حفظ گردد.

تره همچنین در فرهنگ و زبان فارسی، گاه به‌عنوان نمادی از بی‌ارزشی یا ساده‌انگاری نیز ظاهر می‌شود؛ برای مثال در ضرب‌المثل «برای فلانی تره هم خرد نمی‌کنن»، نوعی بی‌اهمیتی یا بی‌اعتباری فرد را نشان می‌دهد. این استفاده فرهنگی از واژه‌ی تره، نشانه‌ای‌ست از نفوذ عمیق و چندلایه‌ی آن در زندگی روزمره، آشپزی، طب و زبان فارسی.