سیلیکازدگی به انگلیسی

کلمه‌ی «سیلیکازدگی» در زبان انگلیسی به Silicosis ترجمه می‌شود.

سیلیکازدگی یک بیماری مزمن ریوی است که ناشی از استنشاق طولانی‌مدت ذرات سیلیس یا دی‌اکسید سیلیکون آزاد شده در هواست. این ذرات بسیار ریز هستند و پس از ورود به ریه‌ها، در بافت‌های ریوی رسوب کرده و باعث ایجاد التهاب و فیبروز می‌شوند. سیلیکازدگی به‌تدریج عملکرد ریه‌ها را کاهش می‌دهد و تنفس را دشوار می‌سازد. این بیماری از جمله بیماری‌های شغلی مهم به شمار می‌رود و بیشتر در صنایعی که با معادن، ماسه، سنگ، سیمان یا شیشه سر و کار دارند، مشاهده می‌شود.

از منظر پزشکی، سیلیکازدگی یکی از بیماری‌های انترستیشیال ریه محسوب می‌شود و می‌تواند به اشکال مختلف ظاهر شود؛ از جمله شکل مزمن که پس از ده‌ها سال مواجهه ایجاد می‌شود، شکل سریع‌الظهور یا شکل حاد که در مواجهه با غلظت بالای ذرات سیلیس رخ می‌دهد. علائم شایع آن شامل تنگی نفس، سرفه‌های مزمن، خستگی و کاهش توانایی جسمانی است. در مراحل پیشرفته، این بیماری می‌تواند منجر به نارسایی تنفسی، افزایش خطر عفونت‌های ریوی و حتی بیماری‌های قلبی-ریوی شود.

از منظر پیشگیری، کنترل محیط کاری و کاهش مواجهه با ذرات سیلیس اهمیت ویژه‌ای دارد. استفاده از ماسک‌های تخصصی، تهویه مناسب، رطوبت‌دهی به محیط و آموزش کارکنان می‌تواند به میزان قابل توجهی از بروز این بیماری جلوگیری کند. همچنین، نظارت‌های پزشکی دوره‌ای و انجام رادیوگرافی‌های منظم از ریه‌ها برای شناسایی زودهنگام تغییرات ریوی ضروری است. این اقدامات پیشگیرانه اهمیت ویژه‌ای در حفاظت از سلامت نیروی کار دارند.

از دیدگاه زیست‌محیطی، سیلیکازدگی نمونه‌ای از تأثیر مستقیم مواجهه با ذرات معلق در هوا بر سلامت انسان است. این بیماری نشان می‌دهد که حتی مواد طبیعی مانند سیلیس، در صورت قرارگیری در شرایط غلظت بالا و مدت طولانی، می‌توانند خطرناک باشند. بنابراین، درک ماهیت ذرات معلق و مدیریت محیط‌های کاری، به ویژه در صنایع معدنی و ساختمانی، یک ضرورت علمی و اجتماعی است.

سیلیکازدگی علاوه بر پیامدهای جسمی، می‌تواند آثار روانی و اجتماعی نیز داشته باشد. بیماران اغلب به دلیل کاهش توانایی جسمی، ناتوانی در انجام فعالیت‌های روزمره و محدودیت‌های شغلی دچار استرس، اضطراب یا افسردگی می‌شوند. همچنین، بار مالی درمان و مراقبت‌های بلندمدت می‌تواند فشار اقتصادی زیادی بر خانواده‌ها وارد کند. سیلیکازدگی نه تنها یک مسئله پزشکی، بلکه یک چالش اجتماعی و اقتصادی نیز محسوب می‌شود.