مویز به انگلیسی

کلمه‌ی «مویز» در زبان انگلیسی به raisin ترجمه می‌شود، هرچند واژه‌ی دقیق‌تر برای «مویز» در معنای خاص آن، black raisin یا sun-dried black grape است.

مویز دانه‌ی خشک‌شده‌ی انگور سیاه است که در فرآیندی سنتی و طبیعی، معمولاً با نور آفتاب خشک می‌شود. این خشکبار قدیمی و پرخاصیت، یکی از اجزای سنتی تغذیه‌ی ایرانیان به‌شمار می‌آید و در طب سنتی جایگاه ویژه‌ای دارد. برخلاف کشمش زرد یا سبز که از انگورهای خاص تهیه می‌شوند، مویز عمدتاً از انگورهای قرمز یا سیاه با دانه و شیرینی طبیعی بالا تهیه می‌شود. ظاهر تیره، بافت نرم و مزه‌ی شیرین مایل به تند آن، باعث شده‌است که نه‌تنها در آجیل‌خوری بلکه در تهیه‌ی برخی غذاها و دمنوش‌ها هم کاربرد داشته باشد.

مویز سرشار از مواد مغذی چون آهن، پتاسیم، آنتی‌اکسیدان‌ها، فیبر و ویتامین‌های گروه B است. این ماده‌ی غذایی، تقویت‌کننده‌ی حافظه، نشاط‌آور و انرژی‌زاست و به دلیل خاصیت آنتی‌اکسیدانی‌اش، در کاهش التهاب‌ها و مقابله با آسیب‌های سلولی مؤثر شناخته می‌شود. در طب سنتی توصیه می‌شود مصرف روزانه‌ی چند عدد مویز، به‌ویژه در صبح‌گاه با معده‌ی خالی، موجب افزایش تمرکز و حافظه، پیشگیری از آلزایمر و کاهش اضطراب می‌شود. همچنین به بهبود گوارش و تنظیم قند خون در حد متعادل کمک می‌کند.

در فرهنگ ایرانی، مویز نه فقط به‌عنوان خوراکی، بلکه گاه نمادی از کهن‌سالی، تجربه و گذر زمان است. در ادبیات کلاسیک، گاه از آن به‌عنوان تصویر ذهنی از انسانی پخته، سال‌دیده و شیرین‌کام یاد شده است. در سفره‌های مذهبی، مناسبت‌های سنتی و حتی نسخه‌های درمانی مادربزرگ‌ها، مویز همواره حضوری ماندگار داشته‌است؛ خوراکی ساده اما پرمعنا، که یادآور سادگی، سلامتی و پیوند با طبیعت است.