را به انگلیسی

کلمه‌ی «را» در زبان انگلیسی معادلی مستقیم ندارد، اما از نظر نقش دستوری، می‌توان آن را object marker یا definite direct object marker دانست. این واژه در ساختار جمله‌های فارسی به‌کار می‌رود تا مفعول مستقیم جمله را مشخص کند، به‌ویژه هنگامی که مفعول معین و شناخته‌شده است.

در زبان فارسی، «را» یکی از اجزای بسیار مهم در نحو است و جایگاهی کاملاً تثبیت‌شده در ساختار جملات دارد. وقتی می‌گوییم «کتاب را خواندم»، «را» نشان می‌دهد که «کتاب» مفعول مستقیم فعل «خواندن» است و این موضوع را برای مخاطب روشن می‌سازد. بدون وجود «را»، جمله مبهم، ناتمام یا در مواردی گمراه‌کننده می‌شود. مثلاً جمله‌ی «کتاب خواندم» هنوز درست است، اما تاکید یا قطعیت «را» را ندارد.

در بسیاری از زبان‌ها مانند انگلیسی، نقش دستوری مشابه به وسیله‌ی ترتیب واژگان مشخص می‌شود. یعنی جایگاه مفعول در جمله، وظیفه‌ی مشخص‌کردن آن را بر عهده دارد. اما در فارسی، که زبان نسبتاً آزاد‌تری از نظر ترتیب واژگان است، «را» کمک می‌کند تا حتی اگر ترتیب جمله تغییر کند، نقش دستوری کلمات حفظ شود. مثلاً «سیب را علی خورد» و «علی سیب را خورد» هر دو معنا و ساختار دستوری واحدی دارند.

از نظر معنایی، «را» نشانه‌ی تاکید بر شناخته‌شده بودن یا معین بودن مفعول نیز هست. یعنی وقتی گوینده «را» را به کار می‌برد، معمولاً اشاره‌اش به چیزی خاص، مشخص یا از پیش معلوم است. به همین دلیل، در جملاتی که مفعول نامعین یا کلی است، معمولاً «را» حذف می‌شود، مانند «کتابی خواندم» یا «سیبی خوردم»، که در آن‌ها خبری از «را» نیست.

با وجود این‌که «را» واژه‌ای کوچک و معمولاً نادیده گرفته‌شده به‌نظر می‌رسد، نقش آن در انسجام نحوی و انتقال دقیق معنا در زبان فارسی بسیار اساسی و بنیادین است. این نشان می‌دهد که حتی ساده‌ترین اجزای زبان نیز، در صورتی که درست شناخته شوند، می‌توانند نقش‌های پررنگ و کلیدی در بیان اندیشه‌ها و ساختار جملات ایفا کنند.