Throw A Tantrum

عبارت «throw a tantrum» در زبان فارسی به «قشقرق به پا کردن» یا «قهر و گریه و فریاد راه انداختن» ترجمه می‌شود.

این اصطلاح بیشتر برای توصیف رفتارهای انفجاری و کنترل‌نشده به‌ویژه در کودکان به کار می‌رود. وقتی کودکی چیزی را که می‌خواهد به دست نمی‌آورد، ممکن است شروع به جیغ زدن، گریه کردن، پرت کردن اشیا یا زمین‌خوابیدن کند. در این حالت می‌گویند کودک «throw a tantrum» کرده است. این رفتار معمولاً نتیجه‌ی ناتوانی در بیان خواسته‌ها یا کنترل احساسات است و به شکلی ناخودآگاه رخ می‌دهد.

با این حال، این اصطلاح تنها مختص کودکان نیست. گاهی بزرگسالان نیز وقتی با ناکامی یا مخالفت روبه‌رو می‌شوند، رفتارهایی شبیه کودکان از خود نشان می‌دهند؛ مانند عصبانیت شدید، فریاد یا واکنش‌های افراطی. در چنین مواردی نیز از عبارت «throw a tantrum» استفاده می‌شود. این کاربرد استعاری نشان می‌دهد که اصطلاح به‌خوبی می‌تواند جنبه‌ی روانی و هیجانی انسان را در هر سنی توصیف کند.

از منظر روان‌شناسی، «tantrum» نوعی فوران هیجانی است که می‌تواند حاصل خستگی، گرسنگی، اضطراب یا ناتوانی در بیان احساسات باشد. وقتی می‌گوییم کسی «throw a tantrum» کرده، یعنی به جای مدیریت آرام احساسات، اجازه داده هیجانش به صورت رفتاری غیرقابل کنترل بیرون بریزد. این وضعیت به‌ویژه در دوران کودکی طبیعی است، زیرا کودک هنوز مهارت‌های خودکنترلی و گفتاری لازم را به طور کامل کسب نکرده است.

در فرهنگ روزمره، «throw a tantrum» معمولاً بار معنایی منفی دارد. والدین و مربیان تلاش می‌کنند با آموزش، آرام‌سازی یا بی‌توجهی حساب‌شده، این رفتار را در کودکان کاهش دهند. در مورد بزرگسالان نیز به کار بردن این اصطلاح نوعی انتقاد محسوب می‌شود؛ چرا که نشان می‌دهد فرد نتوانسته مانند یک انسان بالغ احساسات خود را مدیریت کند.

عبارت «throw a tantrum» چیزی فراتر از یک قهر ساده است. این اصطلاح نمادی از لحظه‌هایی است که عقل و آرامش کنار می‌روند و هیجان‌های شدید زمام امور را به دست می‌گیرند. درک این مفهوم هم در روابط خانوادگی و هم در محیط‌های اجتماعی اهمیت دارد، زیرا کمک می‌کند میان رفتارهای طبیعی، قابل‌درک و رفتارهایی که نیاز به مدیریت و آموزش دارند، تمایز قائل شویم.