آب سیاه به انگلیسی

کلمه‌ی «آب‌سیاه» در زبان انگلیسی به glaucoma ترجمه می‌شود.

آب‌سیاه یا گلوکوم یک بیماری چشمی جدی و پیشرونده است که در صورت عدم تشخیص و درمان به‌موقع، می‌تواند به آسیب دائمی عصب بینایی و در نهایت نابینایی منجر شود. این بیماری معمولاً با افزایش فشار داخل چشم (intraocular pressure) همراه است، اما ممکن است در برخی موارد فشار چشم طبیعی باشد. آب‌سیاه یکی از دلایل اصلی نابینایی در جهان به شمار می‌رود، به‌ویژه در میان افراد بالای ۶۰ سال.

گلوکوم به انواع مختلفی تقسیم می‌شود؛ از جمله گلوکوم زاویه باز (که شایع‌ترین نوع آن است) و گلوکوم زاویه بسته که اغلب به‌صورت ناگهانی بروز می‌کند و نیاز به مداخله فوری دارد. در گلوکوم زاویه باز، تخلیه‌ی طبیعی مایع درون چشم به‌تدریج مختل می‌شود و باعث افزایش فشار می‌گردد، در حالی که در نوع زاویه بسته، مسیر خروج مایع به‌صورت ناگهانی مسدود می‌شود. هر دو نوع، اگر درمان نشوند، به آسیب غیرقابل بازگشت به عصب بینایی منتهی خواهند شد.

یکی از ویژگی‌های خطرناک گلوکوم، بی‌علامت بودن آن در مراحل اولیه است. بسیاری از بیماران تا زمانی که بخش قابل توجهی از دید خود را از دست نداده‌اند، متوجه حضور بیماری نمی‌شوند. کاهش تدریجی دید محیطی (دید جانبی) یکی از نشانه‌های بارز گلوکوم است، اما زمانی ظاهر می‌شود که آسیب به عصب بینایی آغاز شده است. به همین دلیل، معاینات منظم چشم‌پزشکی به‌ویژه در سنین بالا یا در افراد دارای سابقه‌ی خانوادگی این بیماری، بسیار حیاتی است.

درمان آب‌سیاه بسته به نوع و شدت بیماری می‌تواند شامل استفاده از قطره‌های چشمی برای کاهش فشار چشم، داروهای خوراکی، لیزردرمانی یا عمل جراحی باشد. هدف اصلی درمان، جلوگیری از پیشرفت بیماری و حفظ بینایی است؛ زیرا آسیب‌های واردشده به عصب بینایی قابل ترمیم نیستند. به‌ویژه استفاده‌ی دقیق و منظم از داروهای تجویزی، نقش مهمی در کنترل بیماری دارد.

اهمیت آگاهی‌رسانی درباره‌ی آب‌سیاه، به‌ویژه در جوامعی که دسترسی محدود به مراقبت‌های پزشکی دارند، روز‌به‌روز بیشتر می‌شود. آموزش عمومی درباره‌ی علائم، عوامل خطر و روش‌های پیشگیری، می‌تواند نقش مؤثری در کاهش نرخ نابینایی ناشی از این بیماری ایفا کند. همچنین، پیشرفت‌های فناوری در زمینه‌ی تجهیزات تشخیصی، به چشم‌پزشکان کمک می‌کند تا گلوکوم را در مراحل اولیه شناسایی و مدیریت کنند.