شاه به انگلیسی

شاه (king) به حاکمی اطلاق می‌شود که در رأس یک نظام پادشاهی قرار دارد و معمولاً به‌صورت موروثی این جایگاه را به دست می‌آورد. شاه‌ها در نظام‌های سلطنتی ممکن است قدرت اجرایی و سیاسی مطلق داشته باشند (پادشاهی مطلقه)، یا نقش آن‌ها بیشتر نمادین و تشریفاتی باشد، مانند بسیاری از نظام‌های پادشاهی مشروطه در دنیای امروز. در اغلب جوامع، شاه به‌عنوان نماد وحدت ملی، ثبات سیاسی، و استمرار تاریخی شناخته می‌شود.

نقش شاه در طول تاریخ و در فرهنگ‌های مختلف، بسته به ساختار سیاسی، باورهای دینی و ارزش‌های اجتماعی آن جامعه بسیار متفاوت بوده است. در بسیاری از تمدن‌های باستان، شاه‌ها فراتر از یک رهبر سیاسی در نظر گرفته می‌شدند؛ آن‌ها نماینده‌ی خدایان یا حتی خود خدا بر زمین تلقی می‌شدند. در برخی فرهنگ‌ها، شاه وظیفه داشت تا نظم کیهانی (نظم آسمانی) را در زمین حفظ کند و از طریق آیین‌ها و قوانین خاص، این تعادل را پایدار نگه دارد.

شاه‌ها معمولاً با نشانه‌ها و نمادهای خاصی شناخته می‌شوند: تاج، تخت سلطنت، ردای شاهانه، عصای سلطنتی و مهر مخصوص. این نمادها بازتابی از اقتدار، حاکمیت و مشروعیت پادشاه هستند. کاخ‌های مجلل، سپاه وفادار، مشاوران و درباریان از دیگر ویژگی‌های پیرامونی نظام سلطنتی محسوب می‌شوند.

در ادبیات و اسطوره‌شناسی، شاه اغلب نماد قدرت، فرمان‌روایی، حکمت یا گاه استبداد و خودکامگی است. در قصه‌ها و افسانه‌ها، شاه نقش کلیدی دارد: گاه خردمند و عادل است که به مردم خدمت می‌کند، و گاه ظالم و مغرور که قهرمان داستان در برابرش می‌ایستد.

در بازی شطرنج نیز شاه مهم‌ترین مهره است که حفظ جان او هدف اصلی بازی است؛ شکست زمانی رخ می‌دهد که شاه کیش‌ومات شود.

امروزه، نقش شاه در بسیاری از کشورها بیشتر جنبه‌ی تشریفاتی و فرهنگی دارد؛ او نمادی از تاریخ، سنت و وحدت ملی است، نه یک رهبر سیاسی با قدرت اجرایی واقعی. اما در برخی کشورها همچنان پادشاه دارای اختیارات سیاسی و نظامی مهمی است.