غ به انگلیسی

«غ» (ghayn, gheyn) حرف نوزدهم از الفبای فارسی است و یکی از حروف پرکاربرد در زبان فارسی، عربی و اردو به شمار می‌آید.

در زبان فارسی، این حرف معمولاً صدایی مشابه «ق» دارد، اما بسته به لهجه و منطقه، ممکن است تفاوت‌هایی در تلفظ وجود داشته باشد. برای مثال، در لهجه تهرانی، «غ» و «ق» اغلب یکسان تلفظ می‌شوند، در حالی که در برخی لهجه‌های جنوبی یا در زبان کردی، تفاوت بیشتری میان آن‌ها حس می‌شود.

از نظر نوشتاری، حرف «غ» در اشکال مختلفی ظاهر می‌شود:

در ابتدا: غـ (مثلاً: غذا) - در وسط: ـغـ (مثلاً: بغض) - در انتها: ـغ (مثلاً: چراغ) - به صورت تنها: غ

این حرف اغلب در واژگانی با ریشه عربی دیده می‌شود، مانند: غیبت، غم، غلام، غارت، غروب، غیور.

از نظر واج‌شناسی، صدای «غ» یک صامت حلقی واکدار است (غین)، که از ناحیه ته‌گلو تولید می‌شود و در زبان عربی با «ق» تفاوت آوایی مشخصی دارد، اما در فارسی معیار امروزی، به‌ویژه در تهران، تقریباً هم‌صدا تلفظ می‌شوند.

نکته جالب درباره «غ» این است که در فارسی معیار دیگر واژگان اصیل فارسی‌ای وجود ندارد که با این حرف آغاز شوند، چون این صدا در فارسی باستان وجود نداشته و از طریق زبان عربی وارد فارسی شده است. این باعث شده بسیاری از کلمات دارای «غ» بار رسمی، دینی یا ادبی پیدا کنند.