Languishing

کلمه‌ی languishing در زبان فارسی به «در حالت رخوت و بی‌انگیزگی بودن» یا «زجر کشیدن در سکون» ترجمه می‌شود.

Languishing حالتی روانی و احساسی است که فرد در آن احساس می‌کند نه شاد است و نه کاملاً ناراحت، بلکه در نوعی سکون و رخوت قرار دارد. این حالت اغلب با کمبود انگیزه، کاهش انرژی و حس بی‌فعل بودن همراه است. کسی که در این وضعیت است ممکن است به‌نظر برسد که زندگی‌اش ایستا شده و از جریان عادی زندگی فاصله گرفته است، بدون آنکه بتواند تغییر یا بهبود ملموسی ایجاد کند.

این مفهوم اغلب در روانشناسی مدرن مورد بررسی قرار می‌گیرد، به‌ویژه زمانی که افراد پس از تجربه‌ی استرس یا فشار طولانی‌مدت، مانند شرایط کاری یا زندگی پرمشغله، حس می‌کنند که در وضعیت «میان شادی و غم» گیر کرده‌اند. لنگویشینگ به‌نوعی نشان‌دهنده‌ی فقدان احساس رضایت یا انگیزه است، حتی اگر زندگی بیرونی فرد نسبتاً پایدار و بدون مشکل باشد.

یکی از ویژگی‌های مهم لنگویشینگ، کمبود هدف یا حس بی‌معنایی در فعالیت‌های روزمره است. فرد ممکن است روزها را پشت سر بگذارد، کارهای معمولی را انجام دهد، اما هیچ اشتیاق یا انگیزه‌ی واقعی برای انجام آن‌ها نداشته باشد. این حالت می‌تواند به‌تدریج بر کیفیت زندگی و سلامت روان تأثیر بگذارد و احساس خستگی مزمن، کاهش تمرکز و بی‌حالی را افزایش دهد.

در مواجهه با لنگویشینگ، اقدامات کوچک می‌توانند تفاوت قابل توجهی ایجاد کنند. پرداختن به فعالیت‌های خلاقانه، ورزش منظم، برقراری ارتباط با دوستان و عزیزان و ایجاد روتین‌های تازه در زندگی روزمره می‌تواند به خروج از این حالت کمک کند. این وضعیت نیازمند صبر و توجه به خود است، زیرا برخلاف افسردگی شدید، ممکن است خود فرد به ظاهر مشکلی نداشته باشد، اما در عمق احساس کمبود انگیزه و لذت می‌کند.

languishing یک هشدار نرم برای مراقبت از خود و توجه به سلامت روان است. شناخت این حالت و تلاش برای ایجاد تغییرات کوچک اما معنادار در زندگی می‌تواند فرد را از حس رخوت و بی‌انگیزگی نجات دهد و دوباره حس حرکت، پیشرفت و رضایت را در زندگی بازگرداند.