غضروف به انگلیسی

کلمه‌ی «غضروف» در زبان انگلیسی به cartilage ترجمه می‌شود.

این واژه در علوم زیستی و پزشکی به نوعی بافت هم‌بند اشاره دارد که انعطاف‌پذیر، بدون رگ خونی و متشکل از سلول‌های ویژه‌ای به نام کندروسیت (chondrocyte) است.

غضروف یکی از اجزای کلیدی ساختار اسکلتی بدن مهره‌داران به شمار می‌رود. در حالی‌که استخوان‌ها سخت و شکننده‌اند، غضروف‌ها نرم‌تر و قابل انعطاف‌اند و به‌عنوان واسطه‌ای برای حرکت روان مفاصل عمل می‌کنند. مفاصلی همچون زانو، آرنج، و مچ دارای لایه‌هایی از غضروف هستند که مانع از اصطکاک مستقیم استخوان‌ها به یکدیگر شده و از ساییدگی آن‌ها جلوگیری می‌کنند. این عملکرد حفاظتی غضروف، نقش حیاتی در حفظ سلامت و کارکرد دستگاه حرکتی ایفا می‌نماید.

غضروف‌ها به سه نوع اصلی تقسیم می‌شوند: غضروف شفاف (hyaline cartilage)، غضروف ارتجاعی (elastic cartilage)، و غضروف فیبری (fibrocartilage). غضروف شفاف رایج‌ترین نوع آن است و در مفاصل، بینی و نای دیده می‌شود. غضروف ارتجاعی، همان‌طور که از نامش پیداست، انعطاف‌پذیری بیشتری دارد و در گوش خارجی و اپی‌گلوت قرار دارد. غضروف فیبری، که محکم‌ترین نوع است، در دیسک‌های بین‌مهره‌ای و مفاصل لگنی یافت می‌شود. این تنوع عملکردی باعث شده غضروف‌ها در بخش‌های مختلف بدن، متناسب با نیاز آن ناحیه، شکل و ساختار متفاوتی داشته باشند.

از آنجا که غضروف فاقد عروق خونی است، روند ترمیم و بازسازی آن بسیار کند و دشوار است. به همین دلیل، آسیب‌های غضروفی به‌ویژه در ورزشکاران یا افراد مسن، چالشی بزرگ در درمان‌های ارتوپدی محسوب می‌شود. در مواردی، آسیب غضروف می‌تواند منجر به بروز دردهای مزمن مفصلی یا ابتلا به بیماری‌هایی مانند آرتروز شود. علم پزشکی در دهه‌های اخیر تلاش‌های گسترده‌ای برای کشف روش‌های نوین ترمیم غضروف، از جمله مهندسی بافت و پیوند سلولی، به کار گرفته است.

علاوه بر نقش ساختاری، غضروف‌ها در رشد بدن نیز نقش دارند. در دوران کودکی و نوجوانی، استخوان‌ها از صفحات غضروفی رشد می‌کنند که به تدریج به استخوان تبدیل می‌شوند. این فرآیند که «استخوان‌سازی درون‌غضروفی» نام دارد، برای افزایش قد و رشد اسکلتی حیاتی است. پس از بلوغ و پایان رشد، این صفحات غضروفی به‌طور کامل استخوانی می‌شوند و رشد قد متوقف می‌گردد.