Unfurnished

کلمه‌ی «unfurnished» در زبان فارسی به «بدون مبلمان» یا «فاقد اثاثیه» ترجمه می‌شود.

در حوزه‌ی املاک و مستغلات، اصطلاح «بدون مبلمان» به خانه، آپارتمان یا هر فضای اقامتی گفته می‌شود که فاقد وسایل ضروری مانند تخت‌خواب، مبل، میز، صندلی یا لوازم آشپزخانه باشد. این نوع واحدها معمولاً تنها دارای امکانات اولیه مانند سیستم گرمایش یا سرمایش، شیرآلات، و گاهی وسایل ثابت مانند کابینت یا کمد دیواری هستند، اما لوازم قابل جابه‌جایی در آن‌ها وجود ندارد. اجاره یا خرید ملک بدون مبلمان معمولاً هزینه‌ی کمتری نسبت به نسخه‌ی مبله دارد، چرا که تأمین و تهیه‌ی وسایل بر عهده‌ی ساکن جدید خواهد بود.

از منظر اقتصادی، واحدهای «unfurnished» برای افرادی که قصد سکونت بلندمدت دارند یا تمایل دارند خانه را مطابق سلیقه و نیاز خود تجهیز کنند، گزینه‌ای مناسب محسوب می‌شوند. این امر به آن‌ها امکان می‌دهد در انتخاب کیفیت، رنگ‌بندی، و سبک مبلمان آزادی کامل داشته باشند. از سوی دیگر، مستأجرانی که در بازه‌های زمانی کوتاه‌مدت جابه‌جا می‌شوند، معمولاً واحدهای مبله را ترجیح می‌دهند تا نیاز به خرید و حمل اثاثیه نداشته باشند.

از لحاظ حقوقی و قراردادی، در اجاره‌نامه یا قرارداد خرید، واژه‌ی «unfurnished» اهمیت دارد، زیرا مشخص می‌کند که مالک هیچ‌گونه مسئولیتی برای تأمین مبلمان یا لوازم خانه ندارد. همچنین، تعیین این وضعیت از بروز اختلافات احتمالی میان موجر و مستأجر جلوگیری می‌کند. برخی کشورها حتی استانداردهایی برای حداقل امکانات واحدهای «بدون مبلمان» تعیین کرده‌اند.

در فرهنگ مصرف‌کنندگان، انتخاب خانه‌ی بدون مبلمان می‌تواند نشانه‌ی تمایل به شخصی‌سازی فضا باشد. بسیاری از افراد علاقه دارند خانه‌ای را از صفر طراحی و دکور کنند، به‌گونه‌ای که هویت و سلیقه‌ی شخصی‌شان در هر جزئیات فضا منعکس شود. این آزادی خلاقانه می‌تواند تجربه‌ی زندگی در خانه را به‌طور قابل‌توجهی لذت‌بخش‌تر کند.

از جنبه‌ی لجستیکی، اسباب‌کشی به خانه‌ی «unfurnished» نیازمند برنامه‌ریزی دقیق‌تری است، زیرا علاوه بر انتقال وسایل شخصی، باید مبلمان مورد نیاز تهیه و نصب شود. با این حال، برای کسانی که از ابتدا مالک لوازم هستند، این نوع ملک از نظر اقتصادی و احساسی انتخاب بهتری خواهد بود.