ریواس به انگلیسی

ریواس به انگلیسی Rhubarb ترجمه می‌شود.

ریواس گیاهی است با ساقه‌های ضخیم، قرمز یا سبز مایل به قرمز، که طعمی ترش و منحصر‌به‌فرد دارد. این گیاه در اصل بومی آسیای مرکزی و به‌ویژه ایران، چین و تبت است و قرن‌هاست که در طب سنتی و آشپزی مورد استفاده قرار می‌گیرد. در ایران، ریواس به‌طور طبیعی در کوهستان‌ها و مناطق سردسیر می‌روید و در فصل بهار برداشت می‌شود. برگ‌های این گیاه سمی هستند و فقط ساقه‌ی آن برای مصرف خوراکی مناسب است.

در آشپزی، ریواس به دلیل طعم ترش و خوشایندش معمولاً در تهیه‌ی خورش، مربا، دسرها و نوشیدنی‌های خنک‌کننده به کار می‌رود. یکی از معروف‌ترین استفاده‌های آن در غذاهای ایرانی، خورش ریواس است که با گوشت، ریواس و سبزیجات معطر تهیه می‌شود و طعمی خاص و لذت‌بخش دارد. در آشپزی غربی نیز ریواس اغلب در پای‌ها، کیک‌ها و مارمالادها همراه با شکر استفاده می‌شود تا تندی طعم آن متعادل شود.

از نظر تغذیه‌ای، ریواس سرشار از ویتامین K، فیبر، آنتی‌اکسیدان‌ها و ترکیبات فنولیک است که برای سلامت بدن بسیار مفیدند. این گیاه خاصیت ملین دارد و در بهبود عملکرد گوارش مؤثر است. همچنین، مصرف آن به کاهش التهاب، کنترل قند خون و تقویت سلامت قلب و عروق کمک می‌کند. البته به‌دلیل وجود اسید اگزالیک، مصرف بیش‌ازحد آن به‌ویژه در افراد مبتلا به بیماری‌های کلیوی توصیه نمی‌شود.

ریواس در طب سنتی ایران و چین نیز جایگاه خاصی دارد. در متون پزشکی قدیم، از عصاره‌ی آن برای درمان یبوست، تب، مشکلات گوارشی و حتی مسمومیت استفاده می‌شده است. به‌علاوه، در فرهنگ محلی ایران، به‌ویژه در نواحی کردستان و آذربایجان، ریواس نه‌فقط یک ماده‌ی خوراکی بلکه بخشی از زندگی بهاری و طبیعت‌گردی مردم است. رفتن به کوه و چیدن ریواس از دل طبیعت، به نوعی آیین فصلی و لذت‌بخش بدل شده است.

ریواس گیاهی است که در مرز میان خوراک و دارو قرار دارد. ترکیبی از طبعی سرد و طعمی تند و ترش که هم در دیگ و هم در درمان جای دارد. زیبایی رنگ ساقه‌هایش، همراه با طعم و خواص بی‌نظیر، آن را به گیاهی خاص و محبوب بدل کرده است که در هر فرهنگ و اقلیمی، معنایی خاص دارد؛ از خورش‌های ایرانی گرفته تا پای‌های شیرین اروپایی.