امضا به انگلیسی

کلمه‌ی «امضا» در انگلیسی signature ترجمه می‌شود.

امضا به علامت یا نشانی گفته می‌شود که فرد با دست خود بر روی اسناد، نامه‌ها، قراردادها یا هر نوع نوشته‌ای می‌گذارد تا تایید یا تصدیق صحت و اعتبار آن را نشان دهد. امضا معمولاً به‌عنوان یک روش قانونی برای تایید و اثبات هویت افراد در اسناد رسمی استفاده می‌شود.

در بسیاری از فرهنگ‌ها و در قوانین بین‌المللی، امضا اعتبار قانونی دارد. به‌ویژه در قراردادهای تجاری، حقوقی و مالی، امضا به‌عنوان یک روش ضروری برای تایید و توافق دو یا چند طرف مورد استفاده قرار می‌گیرد. به‌طور مثال، امضای یک قرارداد می‌تواند نشان‌دهنده توافق طرفین برای انجام یا عدم انجام کاری خاص باشد.

علاوه بر این، امضا در مسائل شخصی نیز استفاده می‌شود. در دنیای دیجیتال امروز، امضای الکترونیکی به‌عنوان یک روش جدید برای تایید اسناد و اطلاعات در فضای آنلاین به کار می‌رود. امضاهای دیجیتالی معمولاً شامل رمزنگاری پیچیده هستند و برای حفاظت از امنیت اطلاعات استفاده می‌شوند. این نوع امضاها به‌ویژه در معاملات آنلاین، قراردادهای دیجیتال، و تایید هویت افراد در سایت‌ها و خدمات مختلف کاربرد دارند.

از جنبه روان‌شناختی نیز، امضا می‌تواند نماد هویت فرد باشد. طرز نوشتن امضا، قلم‌زدن و حتی نحوه قرار دادن آن می‌تواند اطلاعات زیادی درباره شخصیت و خصوصیات فرد ارائه دهد. در برخی موارد، امضا به‌عنوان یک اثر هنری نیز در نظر گرفته می‌شود، به‌ویژه اگر فردی بخواهد امضای خود را به‌طور خاص و منحصر به فرد طراحی کند.

هر دو شکل «امضا» و «امضاء» در فارسی رایج‌اند، اما شکل درست‌تر و معیار در فارسی امروز، به‌ویژه طبق دستور خط فرهنگستان زبان و ادب فارسی، «امضا» است.

در فارسی معیار، توصیه می‌شود همزه پایانی واژه‌های عربی که در فارسی تلفظ نمی‌شوند (مانند امضاء، انشاء، املاء) حذف شود.

در نتیجه، فقط «امضا» املای صحیح و استاندارد در نگارش امروز فارسی است.