بزغاله به انگلیسی

شکل درست این واژه «بزغاله» است.

«بزغاله» به بچه‌ی بز گفته می‌شود و در زبان فارسی معیار، به همین صورت با «غ» نوشته می‌شود.

شکل «بزقاله» نادرست است و در فارسی رسمی کاربرد ندارد.

کلمه‌ی «بزغاله» در زبان انگلیسی به kid یا baby goat ترجمه می‌شود.

بزغاله به فرزند تازه‌متولدشده‌ی بز گفته می‌شود که معمولاً تا چند ماهگی این نام را دارد. این حیوان کوچک و بازیگوش، از لحظه‌ی تولد تا زمانی که به بلوغ نسبی برسد، نیازمند مراقبت و تغذیه‌ی ویژه از طریق شیر مادر است. بزغاله‌ها معمولاً در بهار به دنیا می‌آیند، زمانی که شرایط طبیعی برای رشد آن‌ها مساعدتر است. آن‌ها به سرعت رشد می‌کنند و طی چند ماه به بز یا بز نر بالغ تبدیل می‌شوند.

در فرهنگ روستایی ایران، بزغاله‌ها نقش مهمی در اقتصاد خانوادگی دارند. خانواده‌هایی که دام نگه می‌دارند، بزغاله‌ها را به‌عنوان منبع آینده‌ی شیر، گوشت یا درآمد تلقی می‌کنند. صدای بع‌بع و حرکات شیطنت‌آمیز بزغاله‌ها از صحنه‌های آشنای زندگی روستایی است و اغلب در ذهن مردم با خاطرات کودکانه، ساده‌زیستی و طبیعت گره خورده است. مراقبت از بزغاله‌ها بخشی از وظایف دامداران، به‌ویژه کودکان خانواده، بوده که در کنار آن بازی و سرگرمی نیز وجود داشته است.

از نظر زیستی، بزغاله‌ها از همان آغاز تولد توانایی ایستادن، راه رفتن و حتی جهیدن دارند که این ویژگی در مقایسه با بسیاری از پستانداران دیگر، قابل‌توجه است. ساختار بدنی آن‌ها طوری است که برای زندگی در مناطق کوهستانی، صخره‌ای و یا خشک و کم‌پوشش مناسب باشد. آن‌ها خیلی زود کنجکاوی نشان می‌دهند و شروع به امتحان کردن غذاهای جامد می‌کنند.

در ادبیات و زبان عامیانه فارسی، گاهی واژه‌ی «بزغاله» به شکل مجازی برای توصیف رفتارهای کودکانه، بازیگوش یا حتی ناپخته‌ی برخی افراد استفاده می‌شود. این کاربرد می‌تواند بار طنز، تحقیر یا محبت‌آمیز داشته باشد و بستگی به لحن گوینده و فضای گفتگو دارد. همچنین در برخی افسانه‌ها و قصه‌های محلی، بزغاله نقش شخصیت‌های مهربان یا فریب‌خورده را ایفا می‌کند.

بزغاله به‌عنوان نماد کودکی، طبیعت و سادگی، در ذهن و زبان مردم جایگاه خاصی دارد. چه در قالب حیوانی سودمند در دامداری، و چه به‌عنوان موجودی معصوم در داستان‌ها، بزغاله از آن دست واژگانی‌ست که هم‌زمان بوی روستا، طعم شیر تازه، و یاد بازی‌های کودکانه را در ذهن زنده می‌کند.