تحصن به انگلیسی

کلمه‌ی «تحصن» در زبان انگلیسی به sit-in یا strike (بسته به بافت) ترجمه می‌شود.

تحصن نوعی اعتراض مدنی یا صنفی است که طی آن گروهی از افراد در محلی مشخص، مانند اداره، مدرسه، کارخانه یا نهادهای دولتی، حضور پیدا می‌کنند و از انجام فعالیت‌های معمول خود خودداری می‌ورزند تا خواسته‌ای مشخص را مطرح کنند یا به وضعیتی موجود اعتراض نمایند. این اقدام معمولاً با نافرمانی مدنی همراه است و با هدف جلب توجه افکار عمومی و مسئولان به مسئله‌ای خاص صورت می‌گیرد. تحصن می‌تواند به صورت آرام و بدون خشونت برگزار شود، و از این رو در بسیاری از موارد از آن به عنوان شکلی مشروع و مدنی از اعتراض یاد می‌شود.

از منظر اجتماعی، تحصن یکی از ابزارهای فشار نرم به شمار می‌رود که افراد یا گروه‌ها برای پیگیری مطالبات خود به‌کار می‌گیرند. این نوع اعتراض اغلب زمانی رخ می‌دهد که مسیرهای گفت‌وگو، مذاکره یا دادخواهی بی‌نتیجه مانده و فرد یا جمع، راه دیگری جز تجمع و اعلام نارضایتی در اختیار ندارند. تحصن ممکن است از سوی کارمندان یک اداره برای دریافت حقوق معوق، یا از طرف دانشجویان برای اعتراض به یک تصمیم مدیریتی، شکل گیرد. در هر صورت، عنصر مشترک در تمام انواع تحصن، ایستایی و پافشاری آرام بر یک خواسته‌ی مشخص است.

از دید روانی، تحصن می‌تواند نوعی تجربه‌ی همبستگی جمعی نیز باشد؛ چراکه افراد درگیر، احساس می‌کنند صدای مشترکی دارند و هدفی واحد را دنبال می‌کنند. همین هم‌صدا شدن در فضایی که اغلب همراه با سکوت، نظم و پایداری است، نوعی انسجام روانی ایجاد می‌کند که ممکن است تا مدت‌ها پس از پایان تحصن در ذهن افراد باقی بماند. در عین حال، شرکت در تحصن نیازمند آمادگی ذهنی و مسئولیت‌پذیری است؛ چراکه ممکن است شرکت‌کنندگان با فشارهای گوناگون، از جمله تهدید، بی‌توجهی یا حتی محدودیت‌های اداری مواجه شوند.

در عصر جدید و با گسترش رسانه‌ها و شبکه‌های اجتماعی، تحصن‌ها نه‌تنها در محل فیزیکی، بلکه به‌صورت نمادین در بستر فضای مجازی نیز رخ می‌دهند. کاربران با توقف فعالیت‌های خود، یا با تغییر موقت عکس پروفایل، هشتگ‌گذاری یا اعلام پویش‌هایی خاص، شکل دیجیتالی از تحصن را به نمایش می‌گذارند. با این‌حال، تحصن فیزیکی هنوز قدرت نمادین و تأثیرگذاری خاص خود را حفظ کرده، چراکه حضور واقعی بدن‌ها در یک مکان، پیامی زنده، بی‌واسطه و گاه متأثرکننده به همراه دارد.