سیرابی به انگلیسی

کلمه‌ی «سیرابی» در زبان انگلیسی به "tripe" ترجمه می‌شود.

سیرابی (tripe) به بخشی از دستگاه گوارش گاو، گوسفند یا بز گفته می‌شود که پس از تمیز کردن، پختن و گاهی طعم‌دار کردن، در برخی غذاها مورد استفاده قرار می‌گیرد. در ایران، سیرابی یکی از اجزای خوراک سنتی «سیرابی و شیردان» است که معمولاً در وعده‌ی صبحانه، به‌ویژه در شهرهای مذهبی یا سردسیر، محبوبیت خاصی دارد. در سایر کشورها نیز، به‌ویژه در فرهنگ‌های غذایی خاورمیانه، آمریکای لاتین، چین، کره، فرانسه و ایتالیا، «tripe» به عنوان یک غذای مغذی و ارزان‌قیمت شناخته می‌شود.

از نظر ظاهری، سیرابی بافتی نسبتاً لاستیکی و رنگی سفید تا کرم دارد. قبل از پخت، باید کاملاً شسته، ضدعفونی و تمیز شود، چون منشأ آن دستگاه گوارش حیوان است و اگر به‌درستی آماده نشود، می‌تواند بوی نامطبوع یا آلودگی داشته باشد. در آشپزی ایرانی، معمولاً سیرابی را با ادویه‌هایی مانند زردچوبه، فلفل، دارچین و گاهی سیر فراوان می‌پزند تا طعم بهتری پیدا کند و بوی طبیعی آن کاهش یابد.

از نظر تغذیه‌ای، سیرابی منبعی غنی از پروتئین، ویتامین B12، آهن، روی و کولین است. همچنین میزان چربی آن نسبتاً پایین و کالری آن نسبت به گوشت‌های چرب کمتر است. این ویژگی‌ها باعث شده‌اند که سیرابی در رژیم‌های غذایی خاص، مانند رژیم‌های کم‌کربوهیدرات یا پرپروتئین، به عنوان یکی از منابع مناسب تغذیه‌ای در نظر گرفته شود. البته، چون سیرابی از بافت پیوندی ساخته شده، هضم آن نسبت به گوشت معمولی سخت‌تر است و ممکن است برای همه‌ی افراد مناسب نباشد.

در کنار ارزش غذایی، سیرابی از نظر فرهنگی نیز جایگاه ویژه‌ای دارد. برای مثال، در برخی نواحی ایران خوردن سیرابی در صبح زود، سنتی‌ست که ریشه در باورهای مربوط به انرژی‌بخشی، گرم‌کردن بدن و تقویت قوای بدنی دارد. همچنین، حضور آن در بازارهای سنتی، مغازه‌های سیرابی‌فروشی و حتی قصابی‌ها، نشان‌دهنده‌ی پیوند عمیق این خوراک با سبک زندگی مردم در دهه‌های گذشته است.

در کشورهای دیگر هم سیرابی جایگاه خاصی دارد. مثلاً در فرانسه، غذاهایی مانند "tripe à la mode de Caen" و در مکزیک "menudo" از معروف‌ترین خوراکی‌هایی هستند که از سیرابی تهیه می‌شوند. این غذاها معمولاً در مراسم خاص، مهمانی‌های خانوادگی یا حتی برای رفع خستگی و کسالت مصرف می‌شوند. در چین و کره نیز، سیرابی در کنار سایر احشاء، بخش مهمی از غذاهای خیابانی و سنتی را تشکیل می‌دهد.