شنبلیله به انگلیسی

کلمه‌ی «شنبلیله» در زبان انگلیسی به fenugreek ترجمه می‌شود.

شنبلیله گیاهی علفی و معطر از خانواده‌ی نخود (Fabaceae) است که هم برگ و هم دانه‌های آن کاربردهای متعددی در آشپزی، طب سنتی و داروسازی دارد. این گیاه بومی مناطق مدیترانه‌ای، خاورمیانه و بخش‌هایی از آسیا از جمله ایران و هند است و قرن‌هاست که در غذاها، دمنوش‌ها و داروهای گیاهی به‌کار می‌رود. برگ‌های شنبلیله تازه معمولاً به‌عنوان سبزی در خوراک‌ها و آش‌های سنتی استفاده می‌شوند، در حالی که دانه‌های آن، که بویی تند و طعمی تلخ دارند، بیشتر در ادویه‌جات و داروها به کار می‌روند.

از نظر خواص درمانی، شنبلیله در طب سنتی ایرانی، هندی و چینی جایگاه ویژه‌ای دارد. این گیاه سرشار از فیبر، آهن، منیزیم و ترکیبات آنتی‌اکسیدانی است و گفته می‌شود که در کنترل قند خون، کاهش کلسترول، تسکین دردهای قاعدگی و بهبود عملکرد گوارش مؤثر است. دانه‌های شنبلیله به دلیل توانایی تحریک ترشح شیر در مادران شیرده نیز شناخته شده‌اند و از این‌رو در داروهای گیاهی مخصوص مادران باردار و شیرده استفاده می‌شوند.

در آشپزی، شنبلیله نقش مهمی در طعم‌بخشی دارد. در ایران، برگ شنبلیله یکی از ترکیبات اصلی در غذاهایی مثل «قورمه‌سبزی» است که طعم و بوی خاص و دلپذیری به آن می‌دهد. دانه‌های آن نیز در ادویه‌جات معروفی مانند کاری هندی به‌کار می‌روند و طعم گرم، تلخ و کمی شیرین دارند که در پخت نان‌ها، ترشی‌ها و سس‌ها بسیار محبوب است. با این حال، باید با احتیاط از آن استفاده کرد، زیرا طعم تند و تلخ آن در صورت استفاده‌ی بیش از حد می‌تواند بر طعم کل غذا غالب شود.

شنبلیله یکی از گیاهان ارزشمند با کاربردهای متنوع در طب، آشپزی و سلامت عمومی است که هم در فرهنگ غذایی و هم در باورهای درمانی مردم جایگاه ویژه‌ای دارد.