لخته خون به انگلیسی

لخته خون به انگلیسی Blood clot ترجمه می‌شود.

لخته‌ی خون توده‌ای ژله‌مانند از خون است که وقتی بدن نیاز به توقف خونریزی دارد، شکل می‌گیرد. این فرآیند که «انعقاد خون» نام دارد، یکی از مکانیسم‌های حیاتی بدن برای جلوگیری از خون‌ریزی بیش از حد پس از آسیب‌دیدگی یا بریدگی است. وقتی رگ خونی آسیب می‌بیند، پلاکت‌ها (platelets) به محل آسیب‌ دیده می‌چسبند و با همکاری پروتئین‌هایی مانند فیبرین، لخته‌ای تشکیل می‌دهند که جلوی خونریزی را می‌گیرد.

با وجود اینکه لخته‌ شدن خون در موقعیت‌های خاص برای حفظ جان ضروری است، اما در برخی موارد، لخته‌ها ممکن است درون رگ‌های خونی بدون هیچ زخمی ایجاد شوند. این نوع لخته‌ها می‌توانند بسیار خطرناک باشند، چون ممکن است جریان طبیعی خون را مسدود کنند. اگر لخته در رگ‌های عمقی پا ایجاد شود، به آن ترومبوز ورید عمقی (DVT) می‌گویند. اگر این لخته جدا شود و به ریه برسد، ممکن است باعث آمبولی ریوی شود که یک وضعیت تهدیدکننده‌ی زندگی است.

علائم لخته‌ی خون بسته به محل تشکیل آن می‌تواند شامل درد، تورم، قرمزی، گرمای موضعی، یا حتی تنگی نفس و درد قفسه‌ی سینه باشد. عواملی مانند بی‌تحرکی طولانی (مثلاً در سفرهای طولانی)، جراحی، برخی داروها، چاقی، بارداری و مشکلات ژنتیکی می‌توانند احتمال تشکیل لخته‌های غیرطبیعی را افزایش دهند.

پیشگیری و درمان لخته‌های خطرناک معمولاً با داروهای ضدانعقاد (مانند وارفارین یا هپارین) انجام می‌شود. همچنین نوشیدن آب کافی، تحرک منظم، و اجتناب از نشستن یا خوابیدن طولانی‌مدت بدون حرکت، از اقدامات مؤثر برای جلوگیری از تشکیل لخته‌های خطرناک هستند.