میگو به انگلیسی

کلمه‌ی «میگو» در زبان انگلیسی به shrimp یا prawn ترجمه می‌شود.

در زبان علمی، بسته به اندازه و گونه، از هر دو واژه استفاده می‌شود، ولی در کاربرد عمومی، هر دو برای اشاره به این سخت‌پوست آبزی کوچک استفاده می‌شوند.

میگو یکی از مهم‌ترین و پرمصرف‌ترین غذاهای دریایی در جهان به شمار می‌رود. این موجود آبزی در دریاها، اقیانوس‌ها و برخی آب‌های شیرین زندگی می‌کند و در آب‌های گرمسیری و نیمه‌گرمسیری بیشتر یافت می‌شود. در ایران، میگوهای خوراکی به‌ویژه از آب‌های خلیج فارس صید یا پرورش داده می‌شوند و استان‌هایی مانند بوشهر، هرمزگان و خوزستان از مراکز اصلی تولید میگوی پرورشی هستند. از نظر زیست‌شناسی، میگوها متعلق به رده‌ی سخت‌پوستان‌اند و دارای اسکلت خارجی، پاهای مفصلی و بدنی باریک و خمیده‌اند.

از نظر تغذیه‌ای، میگو منبعی غنی از پروتئین با کیفیت بالا و در عین حال کم‌چرب است. این ماده‌ی غذایی حاوی اسیدهای چرب امگا-3، ویتامین B12، ید، فسفر، و سلنیوم است که نقش مهمی در سلامت مغز، عملکرد تیروئید، و تقویت سیستم ایمنی بدن ایفا می‌کنند. همچنین، کالری پایین آن در مقایسه با حجم بالای پروتئین، میگو را به گزینه‌ای مناسب برای رژیم‌های غذایی کاهش وزن تبدیل کرده است. برخلاف برخی باورها، چربی کلسترولی موجود در میگو اثر منفی قابل توجهی بر کلسترول خون ندارد و حتی ممکن است برای بسیاری از افراد بی‌ضرر یا مفید باشد.

میگو در آشپزی جهانی جایگاه ویژه‌ای دارد و در بسیاری از فرهنگ‌ها، غذاهایی متنوع با آن تهیه می‌شود. در ایران، غذاهایی مانند قلیه‌میگو، میگو پلو، و میگو سرخ‌شده از جمله غذاهای محبوب در جنوب کشور هستند. در آشپزی آسیای شرقی، میگو به‌صورت بخارپز، گریل‌شده یا در قالب سوشی و نودل‌سوپ‌ها کاربرد دارد. در کشورهای مدیترانه‌ای و غربی نیز از میگو در پاستاها، پیتزا، سالاد و سوپ‌ها استفاده می‌شود. طعم لطیف، بافت خاص و امکان ترکیب با طعم‌دهنده‌های متنوع، باعث شده که این ماده‌ی غذایی در سراسر جهان محبوب باشد.

با این حال، میگو نیز مانند بسیاری از محصولات دریایی دیگر، تحت تأثیر مسائل زیست‌محیطی و اقتصادی قرار دارد. در سال‌های اخیر، پرورش صنعتی میگو در برخی مناطق باعث نگرانی‌هایی درباره‌ی تخریب زیستگاه‌های طبیعی، استفاده‌ی بی‌رویه از آنتی‌بیوتیک‌ها و بهره‌کشی از نیروی کار شده است. آگاهی مصرف‌کنندگان از منابع پایدار و انتخاب میگوهایی که از شیوه‌های مسئولانه‌ی پرورش یا صید بهره می‌برند، در حفظ اکوسیستم‌های دریایی و عدالت اجتماعی اهمیت فراوانی دارد.