کوه نور به انگلیسی

کلمه‌ی «کوهِ نور» در زبان انگلیسی به “Koh-i-Noor” یا “Mountain of Light” ترجمه می‌شود.

این نام در اصل از زبان فارسی گرفته شده و به یکی از معروف‌ترین و افسانه‌ای‌ترین الماس‌های جهان اشاره دارد. کوه نور نه‌تنها به‌سبب درخشش و اندازه‌ی چشمگیرش شناخته می‌شود، بلکه به دلیل تاریخ پرماجرا، جابه‌جایی‌های متعدد میان پادشاهان و کشورها، و افسانه‌های پیرامون آن جایگاه ویژه‌ای در حافظه‌ی تاریخی بشر یافته است. این گوهر گران‌قیمت نمادی از شکوه، قدرت و در عین حال، ناپایداری ثروت و فرمانروایی به شمار می‌آید.

الماس کوه نور از نظر زمین‌شناسی، یکی از نمونه‌های استثنایی بلورهای طبیعی کربن است که در اعماق زمین و تحت فشار و دمای بسیار بالا شکل گرفته است. وزن اولیه‌ی آن بیش از ۱۸۰ قیراط بوده و بعدها در طی تراش‌های گوناگون به شکل امروزی‌اش درآمد. درخشش سفید و خالص آن، همراه با شکست نوری بی‌مانند، موجب شده بود تا در هر دوره‌ای که این الماس در اختیار فرمانروایی قرار می‌گرفت، به‌عنوان نمادی از اقتدار و عظمت او جلوه کند.

از دید تاریخی، مسیر کوه نور سرگذشتی پر از دگرگونی دارد. گفته می‌شود که این الماس در ابتدا در معادن منطقه‌ی گُلکُنده در هند کشف شد و قرن‌ها میان امپراتوران و فرمانروایان گوناگون دست‌به‌دست گشت. هر انتقال آن معمولاً با جنگ، فتح یا تغییر قدرت همراه بود؛ گویی این گوهر درخشان، خود حامل سرنوشت‌های متناقض سلطنت‌ها بود. سرانجام در قرن نوزدهم، کوه نور به دست بریتانیا افتاد و امروزه در مجموعه‌ی جواهرات سلطنتی بریتانیا نگهداری می‌شود.

از منظر فرهنگی و نمادین، کوه نور همواره بیش از یک سنگ گران‌بها بوده است. در ادبیات فارسی و گفتار عامه، نام آن با جلوه، شکوه و حتی حسرت درآمیخته است. ترکیب دو واژه‌ی «کوه» و «نور» به‌خودی‌خود تصویری شاعرانه و پرابهت می‌آفریند؛ کوهی از روشنایی، استعاره‌ای از کمال و شکوه مطلق. از همین‌رو، این نام بارها در آثار ادبی و هنری به‌عنوان نمادی از زیبایی بی‌همتا یا آرزویی دور از دسترس به کار رفته است.

«کوه نور» را می‌توان نمادی از دوگانگی بشر نسبت به قدرت و زیبایی دانست؛ زیرا در کنار جلوه‌ی خیره‌کننده‌اش، داستانی از جاه‌طلبی، رقابت و جابه‌جایی قدرت را نیز روایت می‌کند. این الماس یادآور این واقعیت است که حتی درخشان‌ترین دارایی‌ها نیز نمی‌توانند فراتر از زمان و سرنوشت انسان دوام بیاورند. کوه نور، با تمام شکوه و رمزآلودگی‌اش، نمادی است از گذرندگی جلال دنیا و در عین حال، از تداوم حیرت انسان در برابر زیبایی جاودانه‌ی طبیعت.