پیپ به انگلیسی

کلمه‌ی «پیپ» در زبان انگلیسی به pipe ترجمه می‌شود، و در این زمینه مشخصاً به smoking pipe یعنی «پیپ برای کشیدن تنباکو» اشاره دارد.

پیپ وسیله‌ای سنتی برای کشیدن تنباکوست که از سه بخش اصلی تشکیل شده: دهانه (mouthpiece)، تنه یا لوله‌ی میانی (stem)، و کاسه (bowl) که تنباکو در آن قرار می‌گیرد و سوزانده می‌شود. دود حاصل از سوختن تنباکو از طریق لوله به دهان فرد منتقل می‌شود. پیپ‌ها معمولاً از چوب درختی به نام briar ساخته می‌شوند که مقاومت بالایی در برابر حرارت دارد، اما گاهی از موادی چون چوب گیلاس، ذرت خشک‌شده، میرشام (یک نوع سنگ نرم معدنی)، یا حتی شیشه و فلز نیز ساخته می‌شوند.

کشیدن پیپ بیش از آن‌که برای رفع نیاز نیکوتین باشد، اغلب نوعی آیین شخصی یا تفریح ذهنی محسوب می‌شود. برخی افراد پیپ را به‌خاطر رایحه‌ی خاص و ملایم‌تر تنباکوی آن نسبت به سیگار ترجیح می‌دهند. این تنباکوها معمولاً طعم‌دار و خوش‌بو هستند و از ترکیب چند نوع برگ تنباکو تهیه می‌شوند. طریقه‌ی استفاده از پیپ نیز نسبتاً آرام و تأمل‌برانگیز است و بر خلاف سیگار، لازم است شخص تنباکو را به‌درستی در پیپ جای دهد، آن را با دقت روشن کند و آهسته و منظم دود را استنشاق نماید.

در بسیاری از فرهنگ‌ها، پیپ با نوعی وقار، آرامش یا خردمندی گره خورده است. در ادبیات و سینما، شخصیت‌هایی مانند کارآگاه شرلوک هولمز یا برخی فیلسوف‌ها و هنرمندان اغلب با پیپ در دست به تصویر کشیده می‌شوند. پیپ همچنین جنبه‌ای نوستالژیک دارد و در خاطره‌ی بسیاری از افراد، نماد پدربزرگ‌ها یا افراد خاصی‌ست که با طمأنینه به کشیدن پیپ مشغول‌اند.

با این حال، باید توجه داشت که پیپ نیز، مانند سایر روش‌های استعمال تنباکو، برای سلامتی مضر است. هرچند برخی تصور می‌کنند که چون دود پیپ بلعیده نمی‌شود، کم‌خطرتر است، اما دود حاصل از سوختن تنباکو حاوی مواد سرطان‌زا و زیان‌آور برای دهان، گلو و ریه است.