اسطوره به انگلیسی

کلمه‌ی «اسطوره» در زبان انگلیسی به myth ترجمه می‌شود.

اسطوره داستانی است که در دل آن، باورهای عمیق یک فرهنگ درباره‌ی پیدایش جهان، خدایان، طبیعت، مرگ، و مفهوم زندگی نهفته است. برخلاف افسانه که اغلب به رویدادهای نیمه‌واقعی و شخصیت‌های تاریخی می‌پردازد، اسطوره معمولاً در زمان‌هایی بسیار دور و غیرقابل دسترس رخ می‌دهد—دورانی پیش از تاریخ که مرز میان جهان انسان و خدایان هنوز به‌روشنی ترسیم نشده است. این روایت‌ها پاسخی هستند به پرسش‌های بنیادین بشر؛ از کجا آمده‌ایم؟ چرا می‌میریم؟ چرا آسمان آبی است و خورشید هر روز طلوع می‌کند؟

در هر تمدن، مجموعه‌ای از اسطوره‌ها وجود دارد که پایه‌گذار ساختار فکری، دینی و فرهنگی آن ملت‌اند. در یونان باستان، اسطوره‌هایی چون زئوس، آتنا، پرومتئوس یا هادس، نشان‌دهنده‌ی قدرت، دانایی، خلاقیت و مرگ هستند. در ایران باستان، اسطوره‌هایی چون آفرینش از دیدگاه زرتشتی، نبرد میان اهریمن و اورمزد، یا داستان ضحاک ماردوش، بازتاب مفاهیمی همچون خیر و شر، نظم کیهانی، و آزمون انسان‌اند. اسطوره‌ها نه‌فقط شرح ماجرا، بلکه تفسیر فلسفی و عرفانی جهان هستند.

ویژگی بارز اسطوره، وجه نمادین و چندلایه‌ی آن است. یک داستان اسطوره‌ای ممکن است در ظاهر روایتی خیالی باشد، اما هر شخصیت، هر رخداد و هر مکان در آن بار معنایی دارد. اسطوره‌ها به زبان رمزگونه‌ای سخن می‌گویند و اغلب از زبان استعاره، تشبیه و کهن‌الگوها بهره می‌برند. در واقع، اسطوره را می‌توان ناخودآگاه جمعی یک ملت دانست؛ چیزی که در بستر زمان شکل گرفته و از نسلی به نسل دیگر منتقل شده است.

در دوران معاصر، با ظهور علم و عقل‌گرایی، اسطوره‌ها گاه به‌عنوان داستان‌های غیرواقعی یا خرافی در نظر گرفته شده‌اند، اما روانشناسان و اسطوره‌شناسانی چون کارل گوستاو یونگ یا جوزف کمپبل نشان دادند که اسطوره‌ها صرفاً «واقعی» یا «غیرواقعی» نیستند، بلکه بازتابی از درون انسان‌اند. هر انسان در مسیر رشد روانی خود، از مراحل مختلفی عبور می‌کند که ساختار آن‌ها در اسطوره‌های کهن بازتاب یافته است؛ مثلاً سفر قهرمان، مرگ و تولد دوباره، یا مواجهه با سایه‌ها و هیولاهای درونی.

اسطوره نه‌تنها روایت گذشته، بلکه آینه‌ای برای حال و آینده‌ی انسان است. حتی در ادبیات و هنر امروز، از رمان‌ها تا فیلم‌های سینمایی، ردپای اسطوره‌ها به‌وضوح دیده می‌شود. اسطوره‌ها زنده‌اند؛ در ما، در رؤیاهایمان، در ناخودآگاهمان. آن‌ها زبان نمادین روح‌اند و به ما کمک می‌کنند تا معنا، هویت و جایگاه خود را در جهان بیابیم.