زغال‌اخته به انگلیسی

کلمه‌ی «زغال‌اخته» در زبان انگلیسی به cornelian cherry، cornel یا گاهی dogwood (برای نوع درخت آن) ترجمه می‌شود.

زغال‌اخته میوه‌ای کوچک، بیضی‌شکل و به رنگ قرمز تیره است که طعمی ترش و شیرین دارد. این میوه بومی مناطق معتدل آسیا و اروپا به‌ویژه در کشورهای ایران، ترکیه، بلغارستان و برخی نواحی قفقاز است. در ایران، زغال‌اخته بیشتر در نواحی شمالی و کوهستانی مانند قزوین و الموت به‌صورت خودرو یا کشت‌شده رشد می‌کند. این میوه در تابستان برداشت می‌شود و به‌دلیل ظاهر جذاب و خواص فراوانش، هم در تغذیه و هم در طب سنتی جایگاه ویژه‌ای دارد.

زغال‌اخته سرشار از ویتامین C، آنتی‌اکسیدان‌ها، و ترکیبات فنولی است که به تقویت سیستم ایمنی، کاهش التهاب، تنظیم فشار خون و کاهش قند خون کمک می‌کند. طبع آن در طب سنتی سرد و خشک است و اغلب برای کاهش حرارت بدن، درمان مشکلات گوارشی، و حتی کاهش تب‌های شدید استفاده می‌شود. برخی تحقیقات علمی نیز از اثرات مثبت زغال‌اخته در کاهش کلسترول و بهبود عملکرد کبد و کلیه خبر داده‌اند.

زغال‌اخته را می‌توان به‌صورت تازه، خشک‌شده، یا در قالب محصولات متنوعی چون مربا، شربت، لواشک، ترشی، سس و حتی نوشیدنی‌های طبیعی مصرف کرد. طعم خاص و ترش این میوه باعث می‌شود که در تهیه‌ی خوراکی‌هایی با مزه‌ی متمایز و انرژی‌بخش نقش مهمی داشته باشد. همچنین در برخی مناطق ایران، دمنوش زغال‌اخته نیز تهیه می‌شود که خاصیت خنک‌کننده دارد و در فصول گرم محبوب است.

در فرهنگ‌های بومی، زغال‌اخته نه‌تنها یک خوراکی مقوی بلکه نماد طراوت تابستان و طبیعت کوهستانی است. در شعرها و متل‌ها، گاه با رنگ سرخش به خون یا عشق تشبیه شده است. این میوه‌ی کوچک اما پرخاصیت، تلفیقی از طبیعت وحشی و شفابخش است؛ گویی طعم ترشش تلنگری است برای چشیدن تنوع، پاکی و نیروی نهفته در دل طبیعت.