Hearing-impaired

کلمه‌ی «hearing-impaired» در زبان فارسی به «کم‌شنوا» یا «دارای اختلال شنوایی» ترجمه می‌شود.

اصطلاح «کم‌شنوا» به افرادی اشاره دارد که توانایی شنوایی آن‌ها کمتر از حد طبیعی است و برای دریافت صداها و گفتار نیازمند ابزار یا شرایط ویژه هستند. این اختلال می‌تواند در درجات مختلفی بروز کند، از کاهش جزئی در شنوایی گرفته تا ناتوانی شدید در شنیدن صداها. دلایل کم‌شنوایی می‌تواند متنوع باشد؛ از عوامل ژنتیکی و مادرزادی گرفته تا آسیب‌های ناشی از بیماری، ضربه، افزایش سن یا قرار گرفتن طولانی‌مدت در معرض صداهای بلند.

از دیدگاه پزشکی، «hearing-impaired» بودن به معنای آسیب در یکی از بخش‌های دستگاه شنوایی است؛ ممکن است این آسیب در گوش خارجی، گوش میانی یا گوش داخلی رخ دهد. بسته به محل و شدت آسیب، فرد نیازمند راهکارهای متفاوتی مانند سمعک، کاشت حلزون یا درمان‌های توان‌بخشی است. پیشرفت‌های پزشکی و فناوری در سال‌های اخیر به بسیاری از افراد کم‌شنوا امکان داده است که کیفیت زندگی خود را ارتقا دهند و مشارکت فعال‌تری در فعالیت‌های روزمره داشته باشند.

از نظر ارتباطی، افراد «hearing-impaired» معمولاً با چالش‌هایی در برقراری ارتباط کلامی مواجه می‌شوند. در چنین شرایطی، ابزارهای کمکی و روش‌های جایگزین ارتباطی اهمیت بالایی پیدا می‌کنند. زبان اشاره، لب‌خوانی، زیرنویس فیلم‌ها و دستگاه‌های کمک‌شنوایی نمونه‌هایی از ابزارها و شیوه‌هایی هستند که می‌توانند به برقراری ارتباط بهتر کمک کنند. همچنین، محیط‌های اجتماعی با فراهم کردن شرایط مناسب می‌توانند نقش مهمی در کاهش موانع ارتباطی این افراد داشته باشند.

از نظر اجتماعی و روانی، تجربه‌ی کم‌شنوایی می‌تواند بر اعتمادبه‌نفس و روابط فرد تأثیر بگذارد. فرد کم‌شنوا ممکن است در جمع‌ها احساس انزوا کند یا درک سخنان دیگران برایش دشوار باشد. به همین دلیل، آگاهی جامعه و تقویت فرهنگ احترام و حمایت از این افراد اهمیت ویژه‌ای دارد. ایجاد محیط‌های آموزشی و کاری فراگیر می‌تواند فرصت‌های برابر برای افراد کم‌شنوا فراهم کند و مانع از شکل‌گیری تبعیض یا نادیده گرفتن توانایی‌های آن‌ها شود.

در کاربرد روزمره، واژه‌ی «hearing-impaired» به عنوان اصطلاحی رسمی و علمی به کار می‌رود، اما در بسیاری از جوامع استفاده از واژه‌ی «کم‌شنوا» ترجیح داده می‌شود، زیرا بار معنایی مثبت‌تر و انسانی‌تری دارد. در نهایت، این اصطلاح به یادآورنده‌ی این نکته است که هر فرد با وجود محدودیت‌های شنوایی، می‌تواند زندگی پربار، فعال و موفقی داشته باشد، به شرط آنکه ابزارها، حمایت‌ها و نگرش‌های اجتماعی مناسب در دسترس او قرار گیرد.