Hiccup

شکل جمع hiccup در زبان انگلیسی hiccups است.

کلمه‌ی hiccup در زبان فارسی به «سکسکه» ترجمه می‌شود.

سکسکه یا hiccup پدیده‌ای است که به‌صورت انقباضات غیرارادی و متناوب دیافراگم به وجود می‌آید و باعث تولید صدای کوتاه و مشخصی می‌شود. دیافراگم عضله‌ای است که نقش اصلی در فرآیند تنفس دارد و هنگامی که به‌صورت ناگهانی منقبض شود، هوا به سرعت وارد حنجره می‌شود و باعث بسته شدن ناگهانی طناب‌های صوتی و تولید صدای «هیک» می‌گردد. این حالت معمولاً گذرا و کوتاه‌مدت است، اما گاهی می‌تواند به دلایل مختلف طولانی شود و در این صورت نیازمند توجه پزشکی خواهد بود.

سکسکه می‌تواند دلایل متعددی داشته باشد که از جمله آن‌ها می‌توان به خوردن سریع غذا، نوشیدن نوشیدنی‌های گازدار، تغییرات ناگهانی دمای بدن یا استرس اشاره کرد. این عوامل باعث تحریک عصب‌های مربوط به دیافراگم می‌شوند و در نتیجه منجر به سکسکه می‌گردند. هرچند سکسکه معمولاً بی‌ضرر است، اما تکرار یا طولانی شدن آن ممکن است نشانه‌ای از مشکلات پزشکی زمینه‌ای مانند اختلالات عصبی یا بیماری‌های گوارشی باشد.

در فرهنگ‌های مختلف، روش‌های متعددی برای درمان سکسکه وجود دارد که بیشتر آن‌ها بر پایه‌ی قطع تحریک عصبی یا تغییر الگوی تنفسی بنا شده‌اند. برای مثال، نگه داشتن نفس، نوشیدن آب سرد، یا ترساندن فرد از جمله روش‌هایی است که به‌صورت سنتی برای قطع سکسکه استفاده می‌شود. هرچند اثربخشی این روش‌ها علمی نیست، اما به دلیل ساده و بی‌خطر بودن، همچنان کاربرد دارند.

سکسکه همچنین در متون ادبی و روزمره به‌صورت استعاری به کار می‌رود تا توقف‌های ناگهانی، وقفه‌ها یا اختلال‌های کوتاه‌مدت را توصیف کند. این کاربرد استعاری نشان‌دهنده‌ی نقش این پدیده‌ی فیزیولوژیکی در زبان و فرهنگ است و بیانگر تجربه‌های انسانی از وقفه‌ها و اختلال‌های کوچک در روند طبیعی امور می‌باشد. به این ترتیب، hiccup علاوه بر معنی پزشکی خود، نقشی در بیان ادبی و گفتاری نیز دارد.

hiccup یا سکسکه پدیده‌ای ساده ولی جالب توجه است که در زندگی روزمره اغلب افراد رخ می‌دهد. شناخت علت‌ها، روش‌های رفع آن و درک جایگاه فرهنگی آن، به انسان کمک می‌کند تا این حالت را بهتر بشناسد و با دیدی علمی و فرهنگی به آن نگاه کند. این موضوع همچنین اهمیت بررسی‌های پزشکی در صورت طولانی شدن سکسکه را برجسته می‌سازد تا از مشکلات جدی‌تر جلوگیری شود.