ستاره دنباله دار به انگلیسی

کلمه‌ی «ستاره دنباله‌دار» در انگلیسی comet ترجمه می‌شود.

ستاره دنباله‌دار جرم آسمانی‌ای است که عمدتاً از یخ، غبار، و ذرات سنگی تشکیل شده و وقتی به نزدیکی خورشید می‌رسد، بخشی از آن تصعید می‌شود و دمی روشن و درخشان از گاز و گرد و غبار در پی آن پدید می‌آید. ب

رخلاف نامش، ستاره دنباله‌دار اصلاً ستاره نیست، بلکه جسمی کوچک‌تر و سردتر است که در مدارهای بیضی‌شکل بسیار کشیده به دور خورشید حرکت می‌کند. واژه‌ی «comet» از واژه‌ی یونانی komētēs به‌معنای "دارای مو" گرفته شده که به ظاهر مو مانند دُم این اجرام اشاره دارد.

زمانی که ستاره دنباله‌دار به نواحی داخلی منظومه شمسی نزدیک می‌شود، حرارت خورشید باعث می‌شود یخ‌ها در سطح آن بخار شده و مواد فرار همراه با ذرات غبار به فضا پرتاب شوند. این فرایند باعث شکل‌گیری یک جو در اطراف هسته‌ی دنباله‌دار می‌شود که «کُما» (coma) نام دارد. سپس تابش خورشید و بادهای خورشیدی این ذرات را به عقب می‌رانند و دُمی بلند و نورانی به وجود می‌آید که ممکن است میلیون‌ها کیلومتر امتداد داشته باشد.

نکته‌ی جالب این است که دم ستاره دنباله‌دار همیشه در جهت مخالف خورشید قرار می‌گیرد، نه در جهت حرکت خود ستاره.

عضی از ستاره‌های دنباله‌دار معروف مثل «هالی» (Halley) یا «هیل-باپ» (Hale-Bopp) به دلیل مدار منظمی که دارند، به‌طور دوره‌ای به دید انسان می‌رسند و در برخی شب‌ها به شکل جسمی نورانی و چشمگیر در آسمان قابل مشاهده‌اند. ستاره دنباله‌دار هالی هر ۷۶ سال یک بار به زمین نزدیک می‌شود و در تاریخ تمدن بشری از دوران باستان ثبت شده است. در گذشته، مردم دیدن یک دنباله‌دار را نشانه‌ی شومی یا دگرگونی بزرگ می‌دانستند و در بسیاری از فرهنگ‌ها به آن جنبه‌ی افسانه‌ای یا پیشگویانه می‌دادند.

مطالعه‌ی ستاره‌های دنباله‌دار اهمیت زیادی برای دانشمندان دارد، زیرا آن‌ها را به‌نوعی "یخچال‌های باستانی" منظومه‌ی شمسی می‌دانند که سرنخ‌هایی از مواد اولیه‌ی تشکیل‌دهنده‌ی منظومه در خود دارند. مأموریت‌هایی مانند «رزتا» (Rosetta) که توسط آژانس فضایی اروپا اجرا شد، اطلاعات بسیار دقیقی از سطح و ساختار داخلی یک دنباله‌دار در اختیار بشر قرار داده‌اند.