مغرور به انگلیسی

کلمه‌ی «مغرور» در زبان انگلیسی به proud یا در مواردی با بار منفی‌تر به arrogant ترجمه می‌شود؛ بسته به زمینه‌ی کاربرد، یکی از این دو واژه مناسب است.

مغرور به فردی گفته می‌شود که نسبت به خود، توانایی‌ها، ظاهر یا دستاوردهایش احساس برتری یا رضایت شدید دارد. این ویژگی می‌تواند مثبت یا منفی تعبیر شود. در معنای مثبت، غرور با عزت‌نفس و اعتماد به نفس گره خورده است؛ وقتی کسی به دستاوردهای خود افتخار می‌کند و آن را نتیجه‌ی تلاش و پشتکار خود می‌داند، غرور او می‌تواند انگیزه‌بخش باشد. چنین فردی مرزهای سالمی برای خود دارد و اجازه نمی‌دهد تحقیر یا سوءاستفاده، شخصیتش را خدشه‌دار کند.

اما در وجه منفی، غرور به شکل خودبزرگ‌بینی و تحقیر دیگران نمود پیدا می‌کند. فرد مغرور در این حالت خود را بالاتر از دیگران می‌بیند، به نصیحت یا نقد توجهی نمی‌کند و اغلب در تعاملات اجتماعی سرد، بی‌توجه یا حتی توهین‌آمیز رفتار می‌کند. چنین رفتاری می‌تواند باعث شود که اطرافیان از او فاصله بگیرند و روابطش سطحی یا پرتنش شود. غرور بیش‌ از اندازه گاه مانعی بزرگ برای رشد فردی است، چون فرد نمی‌پذیرد که اشتباه کند یا چیزی برای یادگیری باقی مانده است.

در بسیاری از فرهنگ‌ها، غرور رفتاری دو‌لبه تلقی می‌شود؛ از یک‌ سو، داشتن غرور شخصی به‌عنوان بخشی از کرامت انسانی ستوده می‌شود، اما از سوی دیگر، غرور مفرط یا تکبر به‌شدت نکوهش می‌گردد. ادبیات و فلسفه نیز بارها این صفت را مورد واکاوی قرار داده‌اند. مثلاً در تراژدی‌های یونانی، «هیوبریس» یا غرور افراطی یکی از دلایل اصلی سقوط قهرمانان بوده است. در عرفان شرقی نیز، غرور یکی از پرده‌های اصلی میان انسان و حقیقت تلقی می‌شود.

غرور می‌تواند مانند نمک در غذا باشد: اندکی از آن شخصیت انسان را کامل‌تر، باصلابت‌تر و محترم‌تر می‌سازد، اما افراط در آن، طعم زندگی و ارتباط با دیگران را تلخ می‌کند. شناخت مرز باریک میان عزت‌نفس و غرور مضر، یکی از نشانه‌های بلوغ روانی و اجتماعی است.

شکل درست این واژه «مغرور» است.

«مغرور» صیغه‌ی مفعولی از ریشه‌ی عربی «غرور» است و به‌معنای فریب‌خورده، خودبزرگ‌بین و کسی که به خود می‌بالد به‌کار می‌رود.

نوشتن آن به‌صورت «مقرور» نادرست است و چنین شکلی در زبان معیار فارسی جایگاهی ندارد.