Yourself

کلمه‌ی «yourself» در زبان فارسی به «خودت» یا «شخص خودت» ترجمه می‌شود.

«yourself» یک ضمیر انعکاسی (reflexive pronoun) در زبان انگلیسی است که برای اشاره به همان فردی به کار می‌رود که فاعل جمله است. این واژه زمانی استفاده می‌شود که عمل انجام‌شده مستقیماً به خود همان شخص برگردد یا برای تأکید بر شخص مورد نظر به کار رود. مثلاً در جمله‌ی You should take care of yourself، ضمیر «yourself» نشان می‌دهد که فرد باید از خودش مراقبت کند، نه شخص دیگری. این ساختار، یکی از عناصر مهم در دستور زبان انگلیسی است که هم در مکالمات روزمره و هم در متون رسمی کاربرد دارد.

از نظر ساختاری، «yourself» ترکیبی از ضمیر ملکی «your» و پسوند «-self» است که معنای «خود» را القا می‌کند. این ترکیب در حالت مفرد برای «you» به کار می‌رود، اما در انگلیسی بریتانیایی گاهی در حالت جمع هم استفاده می‌شود، هرچند شکل دقیق جمع آن «yourselves» است. این ترکیب ساده، اما دقیق، به زبان امکان می‌دهد تا روابط بین فاعل و مفعول را شفاف‌تر بیان کند، به‌خصوص در جمله‌هایی که بدون آن، معنا ممکن است مبهم شود.

کاربرد «yourself» تنها به نقش انعکاسی محدود نمی‌شود، بلکه جنبه‌ی تأکیدی نیز دارد. برای مثال، در جمله‌ی ?Did you make this yourself استفاده از این ضمیر نشان می‌دهد که پرسشگر می‌خواهد بداند آیا خود شخص این کار را انجام داده یا آن را به کس دیگری سپرده است. این جنبه‌ی تأکیدی به گوینده امکان می‌دهد تا به‌طور ظریف بر عاملیت یا مسئولیت شخص اشاره کند.

از نظر لحن و سبک، «yourself» می‌تواند هم در بافت رسمی و هم در گفتار محاوره به‌کار رود، اما نحوه‌ی استفاده از آن بسته به موقعیت تغییر می‌کند. در گفتار روزمره، ممکن است با حالت‌های غیررسمی و حتی طنزآمیز همراه شود، در حالی که در متون رسمی یا آموزشی، نقش آن کاملاً دقیق و دستورمحور است.

«yourself» نمونه‌ای از انعطاف‌پذیری زبان انگلیسی در ساخت واژه‌هایی است که هم بار معنایی دستوری دارند و هم نقش معنایی و ارتباطی مهمی ایفا می‌کنند. این واژه ساده اما پرکاربرد، پلی میان بیان دقیق و ارتباط روان است و به همین دلیل در یادگیری زبان انگلیسی از جمله ضمیرهایی است که تسلط بر آن اهمیت زیادی دارد.