بوقلمون به انگلیسی

کلمه‌ی «بوقلمون» در زبان انگلیسی به turkey ترجمه می‌شود.

این واژه به پرنده‌ای بزرگ‌جثه از خانواده‌ی ماکیان (Galliformes) اشاره دارد که بومی آمریکای شمالی است. بوقلمون‌ها هم در حیات‌وحش زندگی می‌کنند و هم به‌صورت اهلی و صنعتی در مزارع پرورش داده می‌شوند. در فرهنگ‌های مختلف، به‌ویژه در ایالات متحده و کانادا، بوقلمون جایگاه ویژه‌ای در آشپزی و مراسم سنتی دارد.

از نظر زیستی، بوقلمون پرنده‌ای است با بدنی بزرگ، گردنی بلند، پاهایی قوی و سری بدون پر. در نرها، شاخک گوشتی قرمزرنگی از بالای منقار به پایین آویزان است که به آن snood گفته می‌شود. صدای خاص و «غُرغُر»‌مانند این پرنده که در انگلیسی به آن gobble می‌گویند، عمدتاً از سوی بوقلمون نر شنیده می‌شود و به‌ویژه در فصل جفت‌گیری رایج است. نرهای این گونه به‌طور خاص برای جلب توجه ماده‌ها، نمایش‌های خاصی با باز کردن دم خود به شکل پنکه انجام می‌دهند.

از لحاظ تغذیه‌ای، گوشت بوقلمون یکی از منابع پروتئینی با کیفیت بالا و چربی نسبتاً پایین به شمار می‌رود. در مقایسه با گوشت قرمز، بوقلمون میزان کمتری چربی اشباع و کالری دارد و منبع خوبی از ویتامین‌های گروه B، آهن، فسفر و روی است. همین ویژگی‌ها باعث شده که در رژیم‌های غذایی سالم یا ورزش‌محور، بوقلمون جایگزینی مناسب برای گوشت‌های سنگین‌تر باشد.

در ایالات متحده، بوقلمون نقش محوری در جشن Thanksgiving (روز شکرگزاری) دارد. در این مراسم، پختن یک بوقلمون کامل و تزئین آن با چاشنی‌های گوناگون، سنتی دیرینه است و نمادی از شکرگزاری و دور هم بودن خانواده‌ها محسوب می‌شود. در دیگر نقاط دنیا نیز این پرنده در آشپزی رسمی یا غذاهای مجلسی جایگاه ویژه‌ای پیدا کرده است. گوشت بوقلمون به‌صورت کباب‌شده، پخته‌شده، چرخ‌کرده، یا در قالب ساندویچ و سوسیس عرضه می‌شود.

از منظر پرورش و کشاورزی، بوقلمون در بسیاری از کشورها به‌صورت صنعتی و در مزرعه‌های بزرگ نگهداری می‌شود. این پرنده نسبت به مرغ، حساس‌تر و پرهزینه‌تر برای نگهداری است، اما به‌دلیل ارزش اقتصادی بالا و تقاضای زیاد در بازارهای جهانی، یکی از منابع مهم صنعت طیور محسوب می‌شود. برخی نژادهای بوقلمون برای تولید گوشت پرورانده می‌شوند، در حالی که گونه‌های وحشی‌تر در حیات‌وحش و مناطق کوهستانی هنوز حضور دارند و بخشی از تنوع زیستی به‌شمار می‌آیند.