Dost

کلمه‌ی «dost» یکی از صورت‌های قدیمی فعل do در زبان انگلیسی است که در دوره‌ی انگلیسی میانه و اوایل انگلیسی نو به‌کار می‌رفت.

این واژه در واقع شکل صرفی مخصوص ضمیر thou (به معنای «تو») بود، و معادل امروزی آن do است. بنابراین، جمله‌ی thou dost know در انگلیسی امروزی به صورت you do know نوشته می‌شود.

کاربرد «dost» در زبان امروزی بسیار نادر است و فقط در متون کهن، شعرهای کلاسیک یا متونی که عمداً با لحنی باستانی یا ادبی نوشته می‌شوند، دیده می‌شود. برای مثال، در ترجمه‌ی شاه جیمز از کتاب مقدس (King James Bible) یا در آثار ویلیام شکسپیر، از این ساختار برای حفظ ریتم و شکوه زبانی استفاده شده است. به همین دلیل، مواجهه با این واژه معمولاً حس قدیمی، شاعرانه یا مذهبی به متن می‌دهد.

از نظر دستوری، «dost» فقط در زمان حال ساده برای ضمیر thou به‌کار می‌رفت. شکل سوم شخص مفرد آن doth و شکل گذشته‌ی آن didst بود. بنابراین، الگوی صرف فعل «do» در آن زمان به صورت «I do, thou dost, he doth» بیان می‌شد. این ساختار بعدها با حذف ضمیر «thou» از زبان روزمره و جایگزینی آن با «you» از میان رفت.

در شعر و ادبیات، «dost» اغلب به دلیل آهنگ خاصش حفظ شده است. استفاده از آن در متون شاعرانه یا مذهبی باعث ایجاد حس شکوه، صمیمیت یا احترام می‌شود. مثلاً در جمله‌ی Thou dost shine brighter than the sun، شاعر عمداً از «dost» برای ایجاد لحن کهن و باشکوه استفاده می‌کند.

«dost» واژه‌ای است که یادآور دوران کلاسیک زبان انگلیسی است؛ زمانی که ساختار زبانی پیچیده‌تر و پرآرایه‌تر بود. امروزه، نقش آن بیشتر زبانی نمادین و زیبایی‌شناختی دارد تا کاربرد ارتباطی، و به‌کارگیری آن نشانه‌ی آشنایی نویسنده یا شاعر با زبان و ادبیات تاریخی انگلیس است.