Let Us Say

عبارت «let us say» در زبان فارسی به معنای «فرض کنیم» یا «بیایید بگوییم» و یا «برای مثال» ترجمه می‌شود.

این عبارت در زبان انگلیسی بیشتر برای ارائه‌ی نمونه، بیان فرضیه، یا توضیح یک موقعیت خیالی به کار می‌رود. گوینده با استفاده از let us say مخاطب را دعوت می‌کند تا برای لحظه‌ای چیزی را به عنوان واقعیت بپذیرد تا بتواند توضیح یا استدلال خود را بهتر پیش ببرد. برای نمونه، در جمله‌ی Let us say you have a limited budget، گوینده می‌خواهد شرایطی فرضی را مطرح کند تا بر اساس آن ایده یا نتیجه‌ای را توضیح دهد. در فارسی نیز معمولاً آن را با عباراتی مانند «فرض کنیم»، «در نظر بگیریم که»، یا «بیایید بگوییم» ترجمه می‌کنند.

از نظر کاربرد، «let us say» در گفتار رسمی و نوشتار تحلیلی یا دانشگاهی جایگاه ویژه‌ای دارد. نویسندگان از آن برای نرم‌تر کردن لحن جمله و اجتناب از قطعیت استفاده می‌کنند. مثلاً وقتی پژوهشگری می‌گوید Let us say that this theory applies to human behavior، در واقع به جای بیان قطعی، فرضی محتمل را مطرح می‌کند تا ذهن خواننده را برای بحثی بازتر آماده سازد. در گفتار روزمره، شکل غیررسمی‌تر آن یعنی let’s say بسیار متداول‌تر است و همان معنا را در قالبی طبیعی‌تر منتقل می‌کند.

از دیدگاه بلاغی، استفاده از «let us say» نوعی ابزار زبانی برای تعامل و همراه کردن مخاطب است. گوینده با به‌کارگیری این عبارت، شنونده را به مشارکت ذهنی دعوت می‌کند، گویی هر دو در حال بررسی و کشف یک موضوع هستند. این ویژگی، آن را از ساختارهای دستوری یا خبری صرف متمایز می‌سازد و جنبه‌ای تعاملی به گفتار می‌دهد. همین امر سبب شده تا در سخنرانی‌ها، متون آموزشی و حتی مذاکرات تجاری از آن استفاده شود تا فضای گفتگو از حالت خشک و دستوری خارج گردد.

از نظر تاریخی، کاربرد let us say ریشه در ساختارهای قدیمی زبان انگلیسی دارد که در آن فعل let برای بیان پیشنهاد یا دعوت استفاده می‌شد. در دوران معاصر، این ساختار معنای استعاری‌تری پیدا کرده و به نوعی ابزار تفکر و استدلال تبدیل شده است. در نوشته‌های فلسفی و علمی، گاه از آن برای آغاز یک «تجربه‌ی ذهنی» (thought experiment) استفاده می‌شود، مانند جمله‌ی مشهور: Let us say we could travel back in time... که مقدمه‌ای برای بررسی یک مسئله‌ی نظری است.

«let us say» یکی از ظریف‌ترین و در عین حال کاربردی‌ترین عبارات انگلیسی است که به کمک آن می‌توان مفاهیم پیچیده را به شکلی قابل درک و مؤدبانه بیان کرد. این عبارت علاوه بر آنکه نشان‌دهنده‌ی تسلط بر لحن و ساختار طبیعی زبان است، بیانگر توانایی در هدایت گفت‌وگو و جهت‌دهی به تفکر مخاطب نیز محسوب می‌شود. به همین دلیل، تسلط بر کاربردهای دقیق آن، به ویژه در نوشتار آکادمیک و گفتار رسمی، از نشانه‌های بلوغ زبانی و فکری به شمار می‌آید.