گوشخراش به انگلیسی

کلمه‌ی «گوش‌خراش» در زبان انگلیسی به ear-piercing یا shrill ترجمه می‌شود، بسته به زمینه‌ی کاربرد.

«گوش‌خراش» صفتی است که برای توصیف صدایی بسیار بلند، تیز، ناهنجار و آزاردهنده به کار می‌رود؛ صدایی که موجب ناراحتی یا حتی درد در گوش شنونده می‌شود. این واژه ترکیبی است از «گوش» به معنای عضو شنوایی و «خراش» که اشاره به ایجاد زخم یا آسیب سطحی دارد؛ به شکل استعاری به صدایی گفته می‌شود که احساس ناخوشایندی و تحریک‌آمیزی مشابه خراشیدن گوش ایجاد می‌کند.

در دنیای صداها، «گوش‌خراش» معمولاً به صداهایی اطلاق می‌شود که دارای فرکانس بالا، شدت زیاد و کیفیتی ناپسند هستند. برای مثال، صدای جیغ، صدای بلند آژیر یا صدای برخی آلات موسیقی که ناهماهنگ یا بیش از حد تیز باشند، می‌توانند به عنوان «گوش‌خراش» توصیف شوند. این نوع صداها معمولاً باعث ناراحتی و اضطراب شنونده شده و در محیط‌های آرام و رسمی نامناسب تلقی می‌شوند.

از نظر روانی و فیزیولوژیکی، مواجهه با صداهای گوش‌خراش می‌تواند واکنش‌های ناخوشایندی مانند سردرد، استرس و حتی حالت تهوع ایجاد کند. به همین دلیل، در طراحی فضاهای عمومی یا وسایل صوتی، تلاش می‌شود تا از تولید یا پخش صداهای گوش‌خراش پرهیز شود و کیفیت صوتی به نحوی تنظیم گردد که برای انسان‌ها قابل تحمل و دلپذیر باشد.

در ادبیات و مکالمات روزمره، «گوش‌خراش» به عنوان یک واژه‌ی توصیفی، بار عاطفی و انتقادی دارد. وقتی گفته می‌شود «صدایش گوش‌خراش بود»، نه تنها به شدت صوت اشاره می‌شود بلکه به ناخوشایندی، ناهماهنگی یا حتی بی‌ادبی در لحن نیز دلالت دارد. این کاربرد استعاری باعث می‌شود واژه‌ی «گوش‌خراش» به فراتر از توصیف صوتی محدود شود و به حالتی از ناپسندی یا آزار در ارتباطات نیز اشاره کند.

«گوش‌خراش» واژه‌ای است که با ترکیب صوتی و معنایی قوی، تصویری واضح از تجربه‌ی ناخوشایند شنیداری ارائه می‌دهد. این واژه نشان‌دهنده‌ی حساسیت انسان به صداهای ناهمگون و تأثیر عمیق صوت بر روان و بدن است و در زبان فارسی به عنوان یک اصطلاح توصیفی دقیق و تأثیرگذار جایگاه ویژه‌ای دارد.