کید به انگلیسی

کلمه‌ی «کید» در زبان انگلیسی به Guile، Deception، Trickery، Craftiness یا Stratagem ترجمه می‌شود و در فارسی معانی اصلی آن حیله، مکر، نیرنگ و تزویر است.

«کید» واژه‌ای است که به‌طور سنتی بار معنایی نقشه‌ای پنهان و پیچیده دارد. هنگامی که از کید سخن گفته می‌شود، مقصود غالباً تدبیر یا نقشه‌ای است که در ظاهر ممکن است ساده و بی‌ضرر جلوه کند، اما در باطن هدفی نهانی و گاه فریب‌آلود در خود پنهان دارد. به همین دلیل، این واژه اغلب با حالتی سنگین، هشداردهنده و جدی در متون ادبی و گفتار رسمی به کار می‌رود.

از منظر ادبی، «کید» بیشتر در متون کهن و به‌ویژه متون اخلاقی و عرفانی حضور دارد. شاعران و نویسندگان از این واژه برای تصویرسازی موقعیت‌هایی استفاده می‌کردند که در آن‌ها نقشه‌ها و تزویرهای پنهانی جریان داشت. «کید» در چنین بافت‌هایی نماد پنهان‌کاری، دورویی و بازی‌های ذهنی بوده است و گاه حتی به‌عنوان نیرویی فراتر از اراده‌ی فردی توصیف می‌شده است.

در سطح اجتماعی و روان‌شناختی، کید یادآور رفتارهای فریب‌آمیز انسان‌هاست؛ زمانی که فرد یا گروهی می‌کوشند با استفاده از نقشه‌ها یا ظاهرسازی‌ها به اهداف خود برسند. این ویژگی نشان می‌دهد که کید تنها یک واژه‌ی زبانی نیست، بلکه مفهومی رفتاری است که بر تعاملات انسانی نیز سایه می‌اندازد. در بسیاری از روابط، وقتی اعتماد وجود ندارد، زمینه برای بروز کید و نیرنگ فراهم می‌شود.

از منظر کاربرد روزمره، «کید» واژه‌ای رسمی‌تر و ادبی‌تر از مترادف‌هایی مانند «نیرنگ» یا «حیله» است. این واژه در گفتار عامیانه کمتر شنیده می‌شود، اما در نوشتار یا در توصیف‌های جدی همچنان جایگاه ویژه‌ای دارد. برای مثال، وقتی بخواهیم نقشه‌ای عمیق و پیچیده را توصیف کنیم که نه‌تنها جنبه‌ی فریب بلکه جنبه‌ی حساب‌شده و دقیق نیز دارد، به‌جای «حقه» یا «کلک» از «کید» استفاده می‌کنیم.

«کید» واژه‌ای است که بار معنایی منفی و هشداردهنده دارد و به نقشه‌هایی اشاره می‌کند که ظاهر و باطن متفاوت دارند. این واژه در خود نوعی ابهام و پیچیدگی را جای داده و به همین دلیل در ادبیات فارسی و حتی در کاربرد روزمره، قدرت تصویرسازی و تأثیرگذاری خاصی دارد.