Wouldn't

کلمه‌ی «wouldn't» در زبان فارسی به «نمی‌خواست» یا «نمی‌کرد» ترجمه می‌شود و در واقع شکل کوتاه‌شده‌ی «would not» است.

این واژه در زبان انگلیسی برای بیان منفی زمان شرطی یا حالتی احتمالی به کار می‌رود. به عبارت دیگر، «wouldn't» هم جنبه‌ی فرضی دارد و هم منفی بودن یک عمل یا تمایل را منتقل می‌کند. این ترکیب یکی از پرکاربردترین صورت‌های منفی در انگلیسی روزمره است و در مکالمات دوستانه، نوشتار غیررسمی و حتی در متن‌های رسمی نیز به‌وفور دیده می‌شود.

از نظر دستوری، «wouldn't» معمولاً در جملات شرطی نوع دوم یا سوم به کار می‌رود. برای مثال، جمله‌ی «I wouldn’t go there if I were you» به معنای «اگر جای تو بودم، به آنجا نمی‌رفتم» است. در این جمله، «wouldn't» حالت فرضی و غیرواقعی بودن عمل را نشان می‌دهد. همچنین می‌تواند در زمان گذشته برای بیان حالتی غیرواقعی یا امتناع به کار برود، مانند: «He wouldn't help me yesterday» که به معنای «او دیروز حاضر نشد به من کمک کند» است. همین دو کاربرد اصلی، یعنی شرطی و گذشته، گستره‌ی معنایی این واژه را به‌خوبی نشان می‌دهند.

از جنبه‌ی کاربرد روزمره، «wouldn't» برای نشان دادن عدم تمایل یا مخالفت نیز به‌کار می‌رود. وقتی کسی می‌گوید: «I wouldn’t do that», منظورش این است که انجام آن کار را صحیح یا منطقی نمی‌داند. در چنین بافتی، این واژه بیشتر بار توصیه‌ای و نصیحت‌گونه دارد. علاوه‌بر این، می‌تواند برای بیان ادب یا ملایمت هم استفاده شود. برای نمونه، جمله‌ی «I wouldn’t mind helping you» به معنای «از کمک کردن به تو بدی نمی‌بینم» است که لحنی مؤدبانه و دوستانه دارد.

یکی دیگر از ویژگی‌های «wouldn't» این است که بافت جمله می‌تواند بار معنایی آن را تغییر دهد. در یک گفت‌وگوی ساده میان دوستان، ممکن است برای رد کردن پیشنهاد یا بیان نظر شخصی استفاده شود، اما در متنی رسمی‌تر، می‌تواند برای بیان یک شرط غیرواقعی یا یک نتیجه‌ی غیرممکن به کار برود. همین انعطاف‌پذیری موجب شده که زبان‌آموزان درک و تسلط بر این واژه را یکی از مراحل ضروری یادگیری انگلیسی بدانند.

از دیدگاه زبانی و ارتباطی، «wouldn't» نشان‌دهنده‌ی ترکیب ظرافت‌های دستوری و فرهنگی در زبان است. این واژه به ظاهر کوتاه، اما به‌دلیل نقش پررنگش در جملات شرطی و بیان فرضیات، یکی از سنگ بناهای مکالمه‌ی انگلیسی به شمار می‌رود. وقتی فردی بتواند از «wouldn't» به‌درستی در گفتار خود استفاده کند، بیانش طبیعی‌تر و نزدیک‌تر به انگلیسی‌زبانان بومی خواهد بود. به همین دلیل، آموزش و تمرین مکرر آن در کلاس‌های زبان نقش مهمی در روانی و دقت زبان‌آموزان دارد.