میوه به به انگلیسی

کلمه‌ی «بِه» در زبان فارسی به میوه‌ای زردرنگ، معطر و نسبتاً سفت اطلاق می‌شود که در زبان انگلیسی به آن quince گفته می‌شود.

میوه‌ی به از خانواده‌ی سیب و گلابی است و ظاهری شبیه به این دو دارد، اما در مقایسه با آن‌ها پوستی زبرتر و بافتی خشک‌تر و سخت‌تر دارد. این میوه بیشتر در مناطق معتدل رشد می‌کند و درخت آن در باغ‌های ایران، ترکیه، افغانستان، کشورهای مدیترانه‌ای و حتی برخی نقاط اروپا به وفور یافت می‌شود. فصل برداشت این میوه معمولاً پاییز است، و عطر دل‌انگیز آن به‌گونه‌ای‌ست که حتی پیش از چیده شدن، فضای باغ را آکنده از بویی خوش می‌سازد.

«بِه» را معمولاً به صورت خام مصرف نمی‌کنند، زیرا گوشت آن سفت و کمی گس است. اما وقتی پخته می‌شود، طعم و بافتش دگرگون می‌گردد: نرم، شیرین و خوش‌عطر. از این میوه برای تهیه‌ی خوراکی‌های متنوعی مانند مربای به، مارمالاد، کمپوت و خورشت استفاده می‌شود. یکی از معروف‌ترین غذاهای سنتی ایرانی، «خورشت به آلو» است که طعم شیرین و لطیف میوه را با ترشی آلو و گوشت ترکیب می‌کند. مربای به نیز به‌خاطر رنگ قرمز و شفافش که در اثر پختن ظاهر می‌شود، طرفداران فراوانی دارد.

از نظر تغذیه‌ای، به سرشار از ویتامین C، فیبر، آنتی‌اکسیدان‌ها و ترکیبات ضدالتهابی است. مصرف منظم آن به تقویت سیستم ایمنی، بهبود گوارش و کنترل قند خون کمک می‌کند. همچنین، به دلیل داشتن ترکیباتی به نام تانن‌ها، در طب سنتی ایران و سایر کشورها از آن برای رفع اسهال، تسکین مشکلات معده و حتی درمان حالت تهوع استفاده می‌شده است. دم‌نوش برگ یا دانه‌ی به نیز خاصیت نرم‌کننده‌ی گلو دارد و در فصل سرما کاربرد زیادی پیدا می‌کند.

از نظر فرهنگی و نمادین، میوه‌ی «به» در ادب فارسی جایگاه خاصی دارد. در شعرها و متون کهن، از آن به‌عنوان نماد زیبایی، لطافت و رایحه‌ی دل‌انگیز یاد شده است.

«بِه» میوه‌ای‌ست که با ظاهر ساده‌اش، دنیایی از عطر، خاصیت و فرهنگ را در خود جای داده است. از باغ‌های سنتی تا آشپزخانه‌های ایرانی و داروهای گیاهی، حضور آن همواره با حس گرما، سلامت و لطافت همراه بوده است.