کره به انگلیسی

کره در زبان انگلیسی به Korea ترجمه می‌شود.

کره، در جغرافیای سیاسی معاصر، به شبه‌جزیره‌ای در شرق آسیا اطلاق می‌شود که در حال حاضر به دو کشور مستقل تقسیم شده است: جمهوری کره (South Korea) و جمهوری دموکراتیک خلق کره (North Korea). این تقسیم سیاسی نتیجه‌ی جنگ جهانی دوم و تحولات پس از آن، به‌ویژه جنگ کره در دهه‌ی ۱۹۵۰ است که منجر به جدایی دائمی شمال و جنوب این شبه‌جزیره شد. اگرچه از نظر تاریخی، فرهنگی و زبانی ریشه‌ی مشترکی دارند، اما مسیرهای اقتصادی، اجتماعی و سیاسی این دو کشور به‌شدت از یکدیگر فاصله گرفته‌اند.

کره‌ی جنوبی، با پایتختی سئول، یکی از موفق‌ترین اقتصادهای نوظهور جهان در نیم‌قرن اخیر به‌شمار می‌آید. این کشور با تمرکز بر فناوری‌های پیشرفته، صنعت الکترونیک، خودروسازی و فرهنگ عامه (موسوم به K-Culture) توانسته است جایگاه خود را در عرصه‌ی بین‌المللی تثبیت کند. پدیده‌هایی چون موسیقی K-pop، سریال‌های تلویزیونی کره‌ای (K-dramas)، و غذاهایی مانند کیمچی و باربیکیو کره‌ای، نقش مهمی در گسترش قدرت نرم این کشور در سطح جهانی داشته‌اند. کره‌ی جنوبی همچنین در حوزه‌ی آموزش، پزشکی، و نوآوری دیجیتال نیز پیشگام است.

در مقابل، کره‌ی شمالی، با پایتختی پیونگ‌یانگ، کشوری با نظام سیاسی کمونیستی و حکومت متمرکز تک‌حزبی است که بیش از هفت دهه تحت رهبری خاندان کیم اداره شده است. این کشور به‌دلیل سیاست‌های بسته، کنترل شدید اطلاعات، و برنامه‌های هسته‌ای خود، در مرکز توجهات سیاسی بین‌المللی قرار دارد.

از لحاظ تاریخی، کره پیش از تقسیم، دارای تمدنی کهن و یکپارچه بود. سلسله‌هایی چون گوگوریو، شیلا، باکجه و جوسئون، هرکدام نقش مهمی در شکل‌گیری هویت فرهنگی کره داشتند. خط کره‌ای (هانگول)، معماری سنتی، هنر چای‌نوشی، لباس‌های سنتی مانند هانبوک، و آئین‌های کنفوسیوسی و بودایی، عناصر اصلی میراث مشترک این ملت را تشکیل می‌دهند. امروزه، هر دو کشور با وجود اختلافات عمیق، همچنان در بسیاری از جنبه‌های فرهنگی و زبانی مشابه‌اند و موضوع اتحاد مجدد، یکی از بحث‌برانگیزترین مسائل میان آن‌هاست.

کره همچنین به‌عنوان یکی از بازیگران مهم در عرصه‌ی دیپلماسی شرق آسیا مطرح است. دو کشور کره‌ی جنوبی و کره‌ی شمالی، در کنار چین، ژاپن و آمریکا، بخشی از معادلات راهبردی شرق آسیا را تشکیل می‌دهند.

کلمه‌ی «کره» در زبان انگلیسی به butter ترجمه می‌شود.

کره یکی از محصولات لبنی پرکاربرد و با قدمتی طولانی در رژیم‌های غذایی بشر است. این ماده از چربی شیر، عمدتاً شیر گاو، به‌دست می‌آید و به واسطه‌ی بافت نرم، طعم خوشایند و ویژگی‌های فیزیکی منحصر‌به‌فرد، جایگاه ویژه‌ای در آشپزی، قنادی، و صنایع غذایی دارد. کره در گذشته عمدتاً به روش‌های سنتی و از خامه‌ی زده‌شده‌ی شیر تولید می‌شد، اما امروزه فرآیند تولید آن در کارخانه‌ها با استفاده از تجهیزات صنعتی و استانداردهای بهداشتی دقیق انجام می‌پذیرد.

از نظر تغذیه‌ای، کره منبع غنی‌ای از چربی‌های اشباع‌شده، ویتامین‌های محلول در چربی مانند ویتامین A، D، E و K، و نیز مقادیر اندکی از کلسیم و فسفر است. البته به دلیل محتوای بالای چربی، به‌ویژه چربی اشباع، مصرف کره باید با اعتدال و در چارچوب یک رژیم متعادل صورت گیرد. برخی مطالعات جدید نشان داده‌اند که برخلاف باورهای پیشین، مصرف متعادل کره ممکن است در برخی موارد برای سلامت قلب بی‌ضرر و حتی مفید باشد، به‌ویژه اگر جایگزین چربی‌های ترانس و مصنوعی شود.

کره در هنر آشپزی جایگاهی بی‌بدیل دارد. از پخت کیک‌ها و شیرینی‌ها گرفته تا تهیه‌ی سس‌های غلیظ، سرخ‌کردن، و حتی طعم‌دهی نهایی غذا، کره نقش کلیدی ایفا می‌کند. عطر و طعم خاص آن که در اثر ترکیب چربی، آب و اندکی پروتئین حاصل می‌شود، به غذا حالتی خوش‌بو و خوش‌طعم می‌بخشد که با دیگر چربی‌ها، مانند روغن‌های گیاهی، قابل مقایسه نیست. در بسیاری از غذاهای کلاسیک فرانسوی، کره به‌عنوان پایه‌ی اصلی طعم‌دهی شناخته می‌شود.

انواع مختلفی از کره در بازار موجود است، از جمله کره‌ی نمک‌دار، کره‌ی بدون نمک، کره‌ی گیاهی (که در اصل مارگارین یا کره‌ی غیرحیوانی است) و کره‌ی سنتی که از شیر کامل و بدون افزودنی تهیه می‌شود. همچنین، در برخی فرهنگ‌ها کره‌ی تهیه‌شده از شیر بز یا گوسفند نیز مصرف می‌شود. کره‌ی شفاف‌شده در آشپزی هندی و سنتی ایرانی رایج است و به دلیل حذف بخش آب و پروتئین، ماندگاری بالاتری دارد.

فراتر از کاربرد خوراکی، کره در برخی سنت‌ها و آیین‌ها نیز حضور دارد. در فرهنگ بودایی تبتی، کره‌ی حیوانی برای ساختن چراغ‌های مذهبی و حتی مجسمه‌های تزئینی مورد استفاده قرار می‌گیرد. در ادبیات و زبان نیز گاهی از کره به عنوان استعاره‌ای برای لطافت، نرمی یا تجمل استفاده می‌شود. این نشان می‌دهد که کره نه‌فقط یک ماده‌ی غذایی، بلکه مفهومی فرهنگی نیز هست که در زبان و ذهن بشر ریشه دارد.