Palpitation

کلمه‌ی «palpitation» در زبان فارسی به «تپش قلب» ترجمه می‌شود.

تپش قلب حالتی است که در آن فرد احساس می‌کند قلبش به‌طور غیرمعمول سریع، محکم یا نامنظم می‌تپد. این وضعیت می‌تواند برای برخی افراد تنها یک احساس گذرا و بی‌اهمیت باشد، اما برای برخی دیگر به دلیل شدت یا تکرار آن نگران‌کننده جلوه می‌کند. گاهی تپش قلب به‌گونه‌ای است که فرد حس می‌کند ضربان‌ها در سینه‌اش می‌کوبند یا حتی در گلوی او بالا و پایین می‌روند.

از دیدگاه پزشکی، palpitation می‌تواند دلایل گوناگونی داشته باشد. یکی از شایع‌ترین علل آن اضطراب و استرس است. وقتی فردی در موقعیت هیجانی یا پرتنش قرار می‌گیرد، بدن هورمون‌هایی مانند آدرنالین ترشح می‌کند که باعث افزایش ضربان قلب می‌شود. البته عوامل دیگری مانند مصرف بیش‌ازحد کافئین، کم‌خوابی، فعالیت شدید بدنی یا حتی برخی داروها نیز می‌توانند موجب تپش قلب شوند. در بعضی موارد، این حالت نشانه‌ای از مشکلات قلبی یا اختلالات ریتم قلب است که نیازمند بررسی پزشکی است.

از منظر احساسی و انسانی، تپش قلب همیشه بار منفی ندارد. بسیاری از افراد هنگام تجربه‌ی هیجان‌های مثبت، مانند دیدار دوباره‌ی یک عزیز یا لحظات عاشقانه، دچار تپش قلب می‌شوند. در این‌گونه موقعیت‌ها، palpitation نشانه‌ای از برانگیختگی عاطفی و شور درونی است. ادبیات و شعر نیز بارها از «تپش قلب» به‌عنوان استعاره‌ای برای عشق، ترس یا شوق استفاده کرده‌اند؛ زیرا این حالت به‌خوبی نشان‌دهنده‌ی رابطه‌ی میان ذهن و جسم است.

از نظر علمی و بالینی، تشخیص تپش قلب اهمیت زیادی دارد. پزشکان معمولاً از بیماران می‌خواهند زمان، شدت و شرایط وقوع آن را شرح دهند. در بسیاری از موارد، آزمایش‌هایی مانند نوار قلب (ECG) یا هولتر مانیتور برای بررسی دقیق‌تر به کار گرفته می‌شوند. اگرچه اغلب تپش‌های قلب بی‌ضرر و موقت‌اند، اما در برخی شرایط می‌توانند نشانه‌ی اختلالی جدی باشند که درمان یا کنترل آن ضروری است.

palpitation یادآور آن است که قلب نه‌تنها یک اندام حیاتی، بلکه آینه‌ای از احساسات و وضعیت درونی ماست. هر تغییر در ضربان آن می‌تواند پیام‌آور هیجان، شادی، ترس یا حتی بیماری باشد. توجه به این نشانه‌ی ظاهراً ساده، درک عمیق‌تری از ارتباط تنگاتنگ جسم و روان به ما می‌دهد و اهمیت مراقبت از سلامت قلب را بیش از پیش آشکار می‌سازد.