Self-centered

کلمه‌ی self-centered در زبان فارسی به «خودمحور» یا «خودمحورانه» ترجمه می‌شود.

فرد self-centered کسی است که توجه و تمرکز اصلی خود را بر نیازها، خواسته‌ها و منافع شخصی قرار می‌دهد و کمتر به دیگران یا تأثیر رفتارهای خود بر اطرافیان اهمیت می‌دهد. این ویژگی می‌تواند در تعاملات اجتماعی و روابط شخصی مشکلاتی ایجاد کند، زیرا فرد خودمحور ممکن است به احساسات، نیازها و دیدگاه‌های دیگران کم‌تر توجه کند و روابطش را یک‌طرفه یا محدود سازد.

از منظر روان‌شناختی، self-centered بودن می‌تواند بازتاب‌دهنده‌ی خودآگاهی شدید یا نیاز به تأیید و توجه باشد. افراد خودمحور معمولاً می‌خواهند کنترل شرایط را در دست داشته باشند و توجه دیگران را جلب کنند. این ویژگی ممکن است در کوتاه‌مدت موجب پیشرفت شخصی و دستیابی به اهداف فردی شود، اما در بلندمدت می‌تواند منجر به احساس تنهایی، کاهش همدلی و ایجاد فاصله در روابط اجتماعی گردد.

در زندگی روزمره، self-centered بودن می‌تواند به شکل‌های مختلف ظاهر شود؛ از تصمیم‌گیری‌های یک‌طرفه و عدم توجه به نظرات دیگران گرفته تا تمرکز بیش از حد بر موفقیت شخصی بدون در نظر گرفتن تأثیر آن بر دیگران. چنین رفتاری ممکن است در محیط کاری، خانوادگی یا اجتماعی تنش ایجاد کند و همکاری و تعامل مثبت را محدود سازد.

از منظر فرهنگی و اجتماعی، self-centered بودن معمولاً به عنوان ویژگی منفی شناخته می‌شود، زیرا برخلاف ارزش‌هایی مانند همدلی، همکاری و توجه به جامعه عمل می‌کند. افراد و جوامعی که اهمیت روابط متقابل و همدلی را درک می‌کنند، تمایل دارند رفتارهای خودمحورانه را محدود کنند و جایگزین آن را رفتارهای مشارکتی و مسئولیت‌پذیرانه قرار دهند.

self-centered مفهومی است که نشان‌دهنده‌ی تمرکز بیش از حد بر خود و نادیده گرفتن دیگران است. این واژه یادآور اهمیت تعادل بین نیازهای شخصی و توجه به دیگران است و نشان می‌دهد که رشد فردی واقعی زمانی حاصل می‌شود که فرد هم به خود اهمیت دهد و هم به محیط و افرادی که با آن‌ها در تعامل است.