Suffice

کلمه‌ی suffice در زبان فارسی به «کافی بودن»، «بس بودن» یا «کفایت کردن» ترجمه می‌شود.

این واژه به معنای پاسخگو بودن یا برآورده کردن نیازها و شرایط است و نشان می‌دهد که مقدار یا کیفیت یک چیز به حدی است که هدف مورد نظر را تأمین می‌کند.

در زبان روزمره، suffice معمولاً برای بیان کفایت یک میزان یا شرایط به کار می‌رود. برای مثال، اگر گفته شود «یک فنجان چای برای من کافی است»، منظور این است که مقدار ارائه‌شده نیاز فرد را برآورده می‌کند و نیازی به بیشتر نیست. این کاربرد ساده و مستقیم، نشان‌دهنده‌ی مفهوم اصلی واژه است که تمرکز آن روی حداقل نیازها و کفایت است.

در زمینه علمی و فنی، suffice اهمیت ویژه‌ای دارد. برای مثال، در آزمایش‌ها یا محاسبات، گاهی لازم است میزان معینی از ماده یا داده برای رسیدن به نتیجه کافی باشد. بیان اینکه «این مقدار اطلاعات برای تحلیل کافی است» به روشنی نشان می‌دهد که بیش از این داده مورد نیاز نیست و تحلیل می‌تواند با همین میزان انجام شود.

در ادبیات و نوشتار رسمی، suffice می‌تواند به بیان مختصر و مؤثر کفایت یک دلیل یا استدلال اشاره داشته باشد. به عبارت دیگر، وقتی نویسنده می‌گوید «این مثال کافی است»، منظور این است که تنها با ارائه همان مثال می‌توان پیام یا نتیجه مورد نظر را منتقل کرد و نیازی به توضیحات اضافی نیست.

در محیط‌های کاری و مدیریتی، استفاده از suffice می‌تواند به تصمیم‌گیری سریع و مؤثر کمک کند. وقتی منابع یا زمان محدود است، تعیین اینکه چه چیزی «کافی» است، به بهینه‌سازی عملکرد و جلوگیری از اتلاف منابع کمک می‌کند. این کاربرد نشان می‌دهد که واژه نه تنها معنای کمی دارد، بلکه در مدیریت و برنامه‌ریزی نیز اهمیت عملی دارد.

مفهوم suffice همیشه بر حد کفایت و برآورده کردن نیازها تأکید دارد. چه در زندگی روزمره، چه در علوم، مدیریت یا نوشتار رسمی، این واژه به ما یادآوری می‌کند که گاهی مقدار یا کیفیت معین کافی است و نیازی به بیش‌ازحد نیست، که این خود باعث کارآمدی و صرفه‌جویی می‌شود.