Complacent

کلمه‌ی «complacent» در زبان فارسی به «ازخودراضی»، «از خودمتشکر»، «خودپسند» یا «غره» ترجمه می‌شود.

این صفت برای توصیف فردی به کار می‌رود که با وضعیت موجود خود آن‌قدر راضی است که تمایلی به بهبود، تغییر یا تلاش بیشتر ندارد و گاهی این رضایت بی‌مبالاتی می‌تواند منجر به غفلت از خطرات یا مشکلات بالقوه شود.

از نظر ریشه‌شناسی، «complacent» از زبان لاتین گرفته شده است و به معنای «خوشنود» یا «خشنود از خود» است. این واژه در زبان انگلیسی به ویژه از قرن هجدهم به بعد به معنای رضایت بیش از حد از خود و وضعیت کنونی وارد شد و معمولاً در متون اخلاقی، روانشناسی و اجتماعی به کار می‌رود تا هشدار دهد که چنین رضایتی ممکن است مانع پیشرفت و رشد فردی شود.

از نظر کاربردی، «complacent» معمولاً بار معنایی منفی دارد و به فردی اشاره می‌کند که به جای تلاش برای بهتر شدن، به وضع موجود قانع است. برای مثال، جمله‌ی “He became complacent after receiving praise and stopped trying hard” یعنی «او بعد از دریافت تحسین، از خود راضی شد و دیگر سخت تلاش نکرد». در اینجا واژه نشان‌دهنده کاهش انگیزه و فعال بودن فرد است که ممکن است پیامدهای منفی داشته باشد.

از نظر روانشناسی و اجتماعی، رفتار complacent می‌تواند مانع رشد فردی، پیشرفت شغلی یا حتی حفظ روابط سالم شود. افرادی که به چنین وضعیتی دچار می‌شوند، ممکن است تغییرات مهم در زندگی را نادیده بگیرند یا نسبت به خطرات و نیازهای اطرافشان بی‌تفاوت باشند. این امر باعث می‌شود که فرصت‌های بهبود و یادگیری از دست برود و مشکلات بزرگ‌تر شوند.

شناخت و درک واژه‌ی «complacent» برای زبان‌آموزان اهمیت دارد، زیرا به آن‌ها کمک می‌کند تا مفاهیم مربوط به انگیزه، رشد شخصی و نگرش نسبت به موفقیت و شکست را بهتر بیان کنند. استفاده‌ی صحیح از این صفت در گفتگوها و نوشتار می‌تواند باعث انتقال دقیق‌تر مفاهیم روانشناسی و اجتماعی شود و نشان‌دهنده‌ی تسلط بر زبان و شناخت عمیق‌تر انسان‌ها و رفتارهایشان باشد.