Compassion

کلمه‌ی compassion در زبان فارسی به‌صورت «شفقت»، «دلسوزی» یا «ترحم» ترجمه می‌شود.

این واژه به احساسی انسانی اشاره دارد که در آن فرد نسبت به رنج، درد یا مشکلات دیگران آگاهی یافته و تمایل دارد با آن‌ها همدلی کند و در حد توان کمک و حمایت ارائه دهد. ریشه‌ی compassion از لاتین compati گرفته شده است که به معنای «با کسی درد کشیدن» است؛ بنابراین، این مفهوم فراتر از همدردی سطحی است و نوعی همراهی احساسی و انگیزه برای عمل را در بر می‌گیرد.

در روان‌شناسی و علوم رفتاری، compassion به‌عنوان یک ویژگی مهم شخصیتی و اجتماعی شناخته می‌شود. افرادی که شفقت دارند، توانایی درک احساسات دیگران را دارند و اغلب در موقعیت‌های دشوار، حمایت و آرامش ارائه می‌دهند. این ویژگی با رفتارهای مثبت اجتماعی مانند کمک به نیازمندان، داوطلب شدن، و ایجاد روابط همدلانه مرتبط است. مطالعات نشان داده‌اند که compassion می‌تواند هم سلامت روان فرد و هم کیفیت روابط اجتماعی او را بهبود ببخشد.

در محیط‌های حرفه‌ای و آموزشی، compassion نقشی حیاتی در ایجاد محیط‌های انسانی و حمایتی دارد. معلمان، پزشکان، مشاوران و مدیران با داشتن شفقت می‌توانند نیازهای دیگران را بهتر درک کنند و اقدامات مؤثرتری برای رفع مشکلات آن‌ها انجام دهند. به عنوان مثال، جمله‌ی A compassionate teacher can inspire and support students more effectively («یک معلم دلسوز می‌تواند دانش‌آموزان را مؤثرتر الهام‌بخش و حمایت کند») نشان‌دهنده‌ی اهمیت این ویژگی در موفقیت جمعی و فردی است.

از دیدگاه فرهنگی و اجتماعی، compassion ارزش بنیادینی در بسیاری از جوامع و سنت‌های اخلاقی دارد. این ویژگی نه تنها موجب همزیستی مسالمت‌آمیز و همکاری میان افراد می‌شود، بلکه به ایجاد حس عدالت، مسئولیت‌پذیری و مراقبت از یکدیگر کمک می‌کند. حتی در ادبیات و هنر، compassion اغلب به‌عنوان یکی از صفات والای انسانی توصیف شده و نمادی از اخلاق و انسانیت است.

از منظر فلسفی و اخلاقی، compassion به معنای توانایی تجربه‌ی درد دیگران و تبدیل آن به انگیزه برای کمک و عمل مثبت است. این واژه نه تنها احساسی درونی را توصیف می‌کند، بلکه الگویی برای رفتار انسانی و تعاملات اجتماعی ارائه می‌دهد. Compassion یادآور این واقعیت است که درک و همدلی با دیگران، پایه‌ای برای ایجاد جوامع سالم، روابط انسانی پایدار و زندگی معنادار محسوب می‌شود.